Hoe ging het verder… …na ‘Mishandeling Hindostaanse Vrouw’ 21

Mijn favoriete groentenwinkel in Pondicherry

De boulevard in Pondicherry

Kashmira en ik werden beste vriendinnen, we bespraken alles over ons leven met elkaar. Voordat ik verder ga, wil ik toch iets vertellen over mijn vriendschappen.

Ik heb een handjevol vriendinnen die alles weten over mijn leven, sommigen zijn al bijna veertig jaar in mijn leven. Kashmira en ik zijn in 2011 bevriend geraakt, en we zijn tot heden vriendinnen. We bellen elkaar vaak op, al is het om even te vragen hoe het gaat. Vriendschap met mij is: elkaar respecteren, liefde, veel lachen en samen huilen. Ik hou van al mijn vriendinnen. Mijn vriendschappen zijn goud waard. Nu verder met mijn verhaal…

In Pondicherry was het alsof de tijd continu stilstond, alles ging rustig aan toe. Ik moest in het begin heel erg wennen aan de slow motion leven in Pondicherry. Mumbai was druk, hectisch en vol leven, maar toen ik eenmaal mijn draai had gevonden in Pondicherry wilde ik daar voor eeuwig blijven. Het was me niet gegund…

Mijn dochter en schoonzoon kwamen vanuit Nederland om hun vakantie door te brengen met me in Pondicherry. Ik was heel blij, vooral omdat ik mijn kleinkinderen weer zou mogen knuffelen. Ik had alles geregeld voor hun komst. Extra bedden, extra bedienden, extra alles. Ik nam het gezin mee naar Mahabalipuram waar we in een prachtig vakantiehuisje aan zee verbleven. Ik had het adres van Kashmira gekregen. Op enig moment vroeg mijn schoonzoon of ik voor drie maanden naar Nederland wilde komen om voor de kleinkinderen te zorgen. Mijn dochter moest afstuderen en mijn schoonzoon had een drukke eigen bedrijfje. In eerste instantie zei ik ‘nee.’ Ik was echt niet van plan om naar Nederland te komen, misschien een maandje op vakantie en dat vond ik meer dan voldoende. Mijn dochter besloot een gesprek met me aan te gaan en verzocht me om voor de kleinkinderen te komen zorgen. Mijn dochter en schoonzoon wilden dat hun kinderen in veilige handen waren als zij druk waren met hun bedrijf en school. Uiteindelijk heb ik toegestemd, onder dien voorwaarde dat ik na drie maanden weer terug zou gaan naar India. We spraken af dat ik in januari 2014 naar Nederland zou gaan om op de kleinkinderen te passen. Gezien ik vanuit huis werkte, zou het makkelijk zijn om werk en oppas te combineren. Ik besprak mijn plannen met het bedrijf waar ik werkte, deze hadden geen problemen met mijn plannen. Mijn dochter en schoonzoon gingen samen met hun kinderen terug naar Nederland. Dev kwam naar Pondicherry en ik vertelde hem wat mijn dochter en schoonzoon me hadden gevraagd. Dev keek me aan en zei ‘wil je daar bediende gaan spelen? Soedamah, ga niet naar Nederland.’ Ik vroeg aan Dev waarom hij zo op tegen was als ik voor een paar maanden terug zou gaan naar Nederland, en Dev zei ‘ik heb geen goed gevoel over je dochter en schoonzoon.’ Ik zei ‘ja, maar het duurt nog een jaar voordat ik voor drie maanden naar Nederland ga.’ Ja, in dat jaar hebben mijn dochter en schoonzoon vaak gebeld, deze wilden zeker weten dat ik me aan mijn woord zou houden. Mijn schoonzoon zei op enig moment iets waar ik niet veel aandacht schonk. Hij zei ‘je hele familie zit in Nederland, misschien moet je helemaal terugkomen naar Nederland om weer bij je kinderen en kleinkinderen te zijn. Je kunt bij ons wonen, we hebben een groot huis en zullen elkaar niet in de weg lopen. Ik wilde niet terug naar Nederland…India was mijn thuis geworden. Mijn schoonzoon en dochter gaven de moed niet op om me over te halen terug te komen naar Nederland en ik was vastbesloten dat ik terug zou gaan naar Nederland. Voordat ik verder ga met mijn reis naar Nederland, even wat anders.

Ondanks het slow motion leven in Pondicherry, had ik een hectisch leven met vertalen, vertalen en nog eens vertalen. Het was op een zondagmiddag, en zoals gewoonlijk was ik bezig met vertaalwerk. Plotseling zag ik dat er een mailtje binnenkwam, mijn hart sloeg over toen ik de naam zag. Dit kan toch niet waar zijn, het was een mailtje van Dominic ‘Hi Lolita, how are you, where are you. I’ve been looking for you. Please reply.’ Ik had Dominic bijna tien Jaren niet gesproken, had al zijn contactgegevens uit mijn telefoon gegooid. Dominic had vaker een mailtje gestuurd, maar ik reageerde er nooit op. Nu zat ik naar het mailtje te staren en dacht ‘wat zal ik doen? Als Dev erachter komt dat ik weer contact heb met Dominic dan is het weer oorlog tussen de twee mannen.’ Ik heb zeker tien minuten naar het scherm gestaard, het enige wat ik zag was de naam ‘Dominic’ en kreeg een heel warm gevoel van binnen. Deze man loopt als een rode draad door mijn leven…als ik denk dat hij uit beeld is, komt hij opeens tevoorschijn. Ik merkte dat ik nog gevoelens had voor Dominic die heel diep verstopt zaten. Dominic, een rustige, down to earth man, die altijd met liefde en geduld sprak. Een man naar mijn hart, een man met wie ik oud wilde worden. Ik voelde de tranen over mijn wangen rollen, ik voelde de pijn van een verloren liefde. Ik besloot de mail te beantwoorden ‘Hi Dominic, I’m in Pondicherry. This is my phone number.’ Nog geen vijf minuten later, mijn telefoon gaat. Ik neem op ‘Hello.’ De stem zegt ‘Hi, Dominic this side. How are you?’ heel even was het stil, ik wist niet wat ik moest zeggen. Dominic vroeg of ik nog een relatie had met Dev, ik moest hem teleurstellen en zei ‘yes.’ Nu was Dominic stil. Ik zei ‘je bent getrouwd.’ Dominic zei ‘ja, jij was er niet meer dus heb ik iemand anders gezocht om te trouwen.’ Ik begon te lachen en zei ‘ja, shit happens.’ Ik vroeg aan Dominic of zijn vrouw wist over mijn bestaan, hij zei ‘sommige dingen moet je voor jezelf houden, die deel je met niemand.’ Ik zei ‘dat is niet fair, we zijn al zo lang bevriend en je hebt je vrouw niet over me verteld…duhh.’ Hij zei ‘no Lolita, ik zal je altijd bij me houden, je bent speciaal en dat wil ik zo houden.’ Ik snapte er niets van, maar besloot er verder over te zwijgen. Dominic zei ‘ik heb je gemist al die jaren, ik mis je nog steeds. Waarom ben je uit mijn leven verdwenen?’ Ik zei ‘Dominic, soms moet je onzichtbaar worden om te kunnen focussen op datgene wat prioriteit verdient.’ Dominic zei ‘ik snap het, maar ik ben je beste vriend.’ Ik zei ‘je zult altijd een speciale plek in mijn hart hebben, dat weet je.’ Dominic zei ‘gaan we ooit praten over het verleden?’ Ik zei ‘ik hou van je, dat weet je…je bent mijn beste vriend. We hebben allebei het geluk in iemand anders gevonden, dat is toch leuk.’ Na al die jaren konden Dominic nog steeds niet vertellen wat ons werkelijke gevoelens voor elkaar was. Na ons telefoongesprek van een paar uur, heb ik gehuild. Ik voelde de pijn van mijn verloren liefde…spijt dat ik hem in Londen niet had verteld dat ik van hem hield. De spanning was nog steeds voelbaar, alleen bleef ons gevoelens een mysterie…

ik maakte me gereed voor de reis naar Nederland, en zei ‘Lolita, je gaat voor drie maanden naar Nederland, laat je niet overhalen om te blijven. Je bet gelukkig in India.’ Ik gaf Kashmira de sleutel van mijn appartement en vroeg haar ervoor te zorgen dat de bedienden het allemaal schoonhielden voor mijn terugkomst. Ik betaalde Chafi uncle zes maanden huur. Alles was in kannen en kruiken, ik kon zonder zorgen naar Nederland. Terwijl ik mijn koffers aan het inpakken was dacht ik ‘wat doe ik met mijn leven? Waarom heb ik ‘ja’ gezegd?’ maar voordat het zover was, belde Dev op en zei ‘ik stuur een vliegticket voor je naar Kerela.’ Dit zou mijn laatste reis binnen India zijn met Dev. Hij boekte een kamer in een prachtig hotel waar we vier dagen samen hebben doorgebracht. Dev pakte me vast en zei ‘ga niet weg, ik wil je niet kwijt.’ Ik zei ‘ik ga voor drie maanden naar Nederland. Ik kom terug, India is mijn land.’ Dev zei ‘ik heb een naar gevoel dat je niet meer terugkomt.’ We hebben samen gehuild en vier dagen heel dicht bij elkaar gelegen. Dev zei ‘ze gaan je gebruiken als dienstmeid, Soedamah. Ik voel gewoon dat dit niet goed zal gaan. Je dochter en schoonzoon hebben bekokstoofd om je te vernietigen, let maar op mijn woorden.’ Ik werd boos en zei ‘Dev, waarom praat je zo over mijn dochter? Wees eens positief en praat geen onzin, je hebt het wel over mijn kind.’ Dev bood zijn excuses aan en we hebben genoten samen. Onze wegen scheidden elkaar op de airport van Kochi, niet wetende wat er daarna zou gebeuren. Dev vloog terug naar Delhi en ik naar Pondicherry. Mijn hart huilde, Dev hart huilde…waarom?

Terwijl ik dit schrijf, huil ik nog steeds.

Met liefde

Lolita Soedamah