Hoe ging het verder… …na ‘Mishandeling Hindostaanse Vrouw’  19

Het bedrijf waar ik werkte in Pondicherry…

Met Kashmira aan de koffie/thee…

Pffffft…ik had geen zin om te verhuizen. De verhuizers waren bezig met alles inpakken en ik zat met een chagrijnige kop naar hen te kijken. Af en toe vroeg de baas van het verhuisbedrijf over bepaalde spullen die ingepakt moesten worden, dan gaf ik heel kort antwoord. Nee, ik was niet vriendelijk tegen de harde werkers die mijn spullen met alle voorzichtigheid probeerden in te pakken. Dev belde ‘hoe is het Soedamah, heb je de verhuizers als doodgemaakt?’ Ik zei ‘houd je sarcastische opmerkingen voor jezelf…idiot.’ Dev moest lachen en zei ‘ik word geil bij de gedachte dat je boos bent. Je bent zo sexy als je boos bent.’ Dev wist altijd hoe hij me moest laten lachen als hij merkte dat ik verdrietig of gefrustreerd was. Mijn houding naar de verhuizers veranderde en ik werd vriendelijk tegen hen. Dev belde weer en zei ‘morgen vertrek je naar Pondicherry en ik heb een verrassing voor je. Ik heb een kamer voor je geboekt in Marriott, de chauffeur komt je ophalen. Ik werd heel emotioneel en zei ‘daar hebben we onze eerste nachten samen doorgebracht, en daar neem ik afscheid van Mumbai.’ Ik had het erg moeilijk met afscheid nemen van mijn geliefde Mumbai, maar de overnachting in Marriott maakte alles goed.

De verhuizers waren al heel vroeg om al mijn spullen in te pakken, rond vier uur die middag waren al mijn spullen vertrokken met de verhuizers. Ik liep een rondje in mijn appartement om zeker te weten dat ik niets vergeten was. De tranen rolden over mijn wangen. Ik wilde niet weg maar wist dat Pondicherry me heel veel te bieden had. In een grote koffer had ik al mijn kleren gedaan, die gingen het vliegtuig in met me. De deurbel, het was de chauffeur die zei ‘madam, sahib (meneer) heeft me gestuurd om u naar Marriott te brengen. Zal ik de koffer voor u naar de auto brengen.’ Ik knikte, koos ervoor niets te zeggen, mijn keel zat helemaal dichtgeknepen van de emoties.’ Ik zei aan de chauffeur ‘ik kom eraan.’ Ik liep nog een rondje in mijn appartement, nu om afscheid te nemen. Ik trok de deur achter me dicht zonder om te kijken en zei in gedachten ‘vaarwel mijn mooi appartement.’ De chauffeur begon te rijden en ik voelde hoe de tranen in mijn ogen brandden, en dacht ‘ik zou willen dat Dev hier was.’ Eindelijk Marriott bereikt, daar waar mijn herinneringen begonnen. Ik stapte uit, een paar bell boys kwamen aangerend en pakten mijn koffer terwijl ik naar de lobby liep.’ Ik liep naar de receptie en een vriendelijke dame vroeg ‘madam, wat kan ik voor u doen?’ Ik zei ‘er is een kamer voor me geboekt.’ De dame zei ‘u mag op de bank plaatsnemen, er komt zo iemand naar u toe.’ Ik vond het allemaal heel vreemd, maar ik deed wat de dame aan me vroeg. Ik zat net als de eerste keer naar het plafond te staren, wachtend op iemand die me aar mijn kamer zou begeleiden. Ik wilde lekker in het bad gaan zitten en relaxen. In gedachten verzonken dacht ik aan de eerste ontmoeting van Dev en ik…die stem ‘hi’. In gedachten verzonken met veel verdriet om vaarwel te zeggen aan mijn geliefde Mumbai, hoorde ik ‘hi.’ In een fractie van een seconde dacht ik ‘die stem ken ik’, en draaide me om terwijl ik op stond. Ik keek recht in de ogen van Dev en zei ‘hi.’ Ik kon me niet bedwingen en vloog Dev om zijn nek in de overvolle lobby van Marriott. Dev fluisterde ‘alle mensen kijken ons aan’, en ik fluisterde ‘fuck them…I love you.’ Dev gaf me voor het eerst in het openbaar een kus terwijl we richting de lift liepen. Ik voelde de ogen van de mensen in de lobby in mijn rug prikken maar ik gaf er niets om…op dat moment bestonden alleen Dev en ik.

Eenmaal in de kamer zei ik ‘Dev, je hebt me in het openbaar gekust.’ Dev zei ‘en dan, ik hou van je en heb schijt aan de wereld.’ In plaats van een nachtje in Marriott, werden het drie uber romantische nachten. Dev en ik konden dagen samen doorbrengen zonder de buitenlucht in te ademen. We hadden genoeg aan elkaars ademhaling. Ongelofelijk, met mijn ex-man Sunil kon ik nog geen uur samen in huis zijn, met Dev kon ik dagenlang in bed doorbrengen. Dev, een man naar mijn hart, een intelligente, lieve en zorgzame man. De beste keuze die ik ooit heb gemaakt in mijn leven was de Surinaamse Sunil inruilen voor de Indiase Dev. Een ding was me nu duidelijk geworden, nooit meer een Surinaamse man in mijn leven. Ik had ondertussen meer Indiase mannen leren kennen via Dev en natuurlijk mijn grote vriend Dominic. Ik had Dominic weliswaar al een aantal jaren niet gesproken, hij was nog steeds ergens in mijn hart verstopt. De Indiase mannen die ik tot nu toe had ontmoet waren allemaal intelligent, lief en zorgzaam. Ik spring even naar een ander onderwerp…

Nadat mijn boek ‘Mishandeling Hindostaanse Vrouw’ was gepubliceerd, kwam ik steeds meer met Hindostaanse vrouwen in contact, die me vertelden over huiselijk geweld die zij hadden doorgemaakt, of er nog steeds in zaten. Ik kwam er steeds meer achter dat de overgrote deel van de Hindostaanse man een gewelddadig, narcistisch en macho karakter had. Ik bestempelde op dat moment de Surinaamse man als zijnde ‘Neanderthaler’ (de caveman), die de vrouw nog steeds bij de haren greep en zijn grot in sleurde. De Surinaamse Neanderthaler wilde op zijn wenken worden bediend, de vrouw moest trouw en gehoorzaam zijn aan hem. De Surinaamse Neanderthaler zette de vrouw gevangen door haar te insemineren met zijn Neanderthaler sperma. De vrouw werd dan zwanger en was nu voor altijd gevangen. Voor mij was een relatie hebben met een Surinaamse man, de meest dodelijke beslissing die een vrouw kon nemen. Een relatie met een Surinaamse man was een langzame vergiftiging voor de vrouw. Nee, voor mij nooit meer een Surinaamse man aan mijn lijf. Als ik aan Dev vertelde over de mishandelingen, onderdrukking en vernederingen die ik had doorstaan in mijn huwelijk met Sunil, dan zag ik de afschuw in zijn ogen. Dev zei wel eens ‘wat is er met de mannen uit jouw land?’ ik zei dan ‘ze missen een bepaalde gen dat heet ‘empathie.’ Maar goed, nu terug naar mijn heden…

De dag was aangebroken dat ik naar Pondicherry zou vertrekken. Dev bracht me naar de luchthaven, hij zou naar het noorden ‘Delhi’ vliegen, en ik naar het zuiden ‘Pondicherry.’ Hij beloofde me heel snel naar Pondicherry te komen. Ik zat eindelijk in het vliegtuig die me naar Chennai zou brengen. Het vliegtuig begon te taxiën naar de baan, mijn hart werd zwaarder. Ik keek uit het raam en dacht ‘nee, ik wil niet weg.’ Het vliegtuig stond stil op de baan, ik sloot mijn ogen en dacht ‘wat ben ik aan het doen? Waarom heb ik deze beslissing genomen?’ De motoren van het vliegtuig begonnen te draaien, steeds harder en ik dacht ‘nee, nee, nee….’ Het vliegtuig bewoog…het maakte snelheid…de lucht in…ik huilde want ik kon geen afscheid nemen van Mumbai. Waarom was ik zo verslaafd aan deze prachtige stad? Mijn hart was zwaar en ik kon mijn tranen niet bedwingen. Ik keek uit het raam en zag Mumbai steeds kleiner worden, steeds verder weg raken. Nee, ik raakte steeds meer verwijderd van mijn geliefde stad. Weg, alles was weg…ik zag Mumbai niet meer, we zaten boven de wolken…

Een paar uren later landde het vliegtuig op Chennai airport, waar auto met chauffeur me opwachtte. Ik werd naar een hotel gebracht waar ik zeker een tijdje zou verblijven totdat mijn meubels waren geleverd bij mijn appartement. Ik begon te werken bij het bedrijf, waar ik toegang had tot mijn eigen toilet. Ik vond de mensen heel raar praten, verstond er niets van. Tamil, een taal die in mijn oren klonk alsof men domme geluiden maakten. Ik vroeg aan mijn collega’s of ze Hindi spraken, dan keken ze me heel smerig aan en zeiden ‘no, no madam, Tamil is our language…no Hindi.’ Het was alsof deze Tamilians niets van de rest van India wilden weten. Ik vroeg hen wel eens ‘als jullie geen Hindi spreken, in welke taal zingen jullie het nationaal volkslied dan?’ daar heb ik nooit antwoord op gekregen. Ik zei dan ‘jullie moeten je schamen, Hindi is de voertaal van India en jullie ontkennen het…Jai Hind.’

Eenmaal in mijn appartement, besloot ik een riksja te pakken naar de plaatselijke supermarkt. Eigenlijk was alles op loop afstand, maar ik was nog niet bekend hoe en waar alles was. Ik liep naar de hoek van de straat en zag een paar mannen staan bij hun riksja, ik zei in Hindi dat ik naar een supermarkt in de buurt wilde. De mannen keken me aan en zeiden ‘no Hindi.’ Ik herhaalde mijn woorden in het Engels, de mannen zeiden ‘no English.’ Ik dacht ‘waar in hemelsnaam ben ik beland, een van de mannen zei ‘Tamil teri maa?’ ik zei ‘meri ma? (mijn moeder?).’ Ik zei in Hindi en Engels ‘nee, mijn moeder is geen Tamilian.’ De mannen keken me aan alsof ik gek was, en een van hen die een beetje Engels sprak, zei ‘no madam, we no English, no Hindi, only Tamil. You speak Tamil, no Hindi, no English.’ Ik voelde me helemaal verloren, ik was in een stadje terecht gekomen waar men geen Hindi, noch Engels spraken. Had ik zo mijn best gedaan om Hindi te leren, werd het hier teniet gedaan. Wat men bedoelde met ‘Tamil teri maa’ (spreek je Tamil). De volgende dag ging ik aan het werk, en stormde het kantoor van Shambhugan binnen, ik was boos en zei ‘no one in your fucking city speaks English or Hindi, what rubbish is this?’ Shambhugan zei ‘please madam, calm down.’ Ik zei ‘hell no, I will not calm down, you had to tell me that no one in this god damn fucking city speaks Hindi or English, I would never except the job at your company. This is the only city in India full of the most stupid illiterate and ugly people I have seen.’ Ik stormde het kantoor van Shambhugan weer uit, en zag wat Tamilians naar me kijken. Ik keek hen met een doordringende blik aan en ze draaiden hun koppen de andere kant op. Zo, ik had nu mijn voetafdrukken gezet in Pondicherry, en die was niet erg positief.

Eenmaal in mijn appartement voelde ik me schuldig dat ik me zo boos had gemaakt. Was ik boos omdat niemand me verstond, of was ik boos omdat ik niet meer in Mumbai was? De bel ging en mijn bediende deed de deur open, ze zei ‘madam, er staat een mevrouw aan de deur.’ Ja, ik had een Hindi sprekende bediende en ik was op zoek naar nog een bediende, die natuurlijk ook Hindi sprak. Het was moeilijk om een bediende te vinden die Hindi sprak, dus dacht ik dat Chafi uncle eentje had gestuurd. Ik zei tegen mijn bediende om de dame binnen te laten. Een hele spontane vrouw, gekleed in een korte broek, stapte mijn woonkamer binnen en ik dacht ‘dit is geen bai.’ De vrouw kwam op me afgelopen en zei ‘hi, I’m Kashmira. Ik ben je benden buurvrouw.’ Ik vroeg aan Kashmira om te gaan zitten, op dat moment werd een vriendschap geboren. Het klikte tussen Kashmira en ik. De spontaniteit van Kashmira haalde me uit mijn cocon. In Mumbai had ik gekozen om geen mensen in mijn leven toe te laten. Ik was amper twee maanden in Pondicherry en ik had al een vriendin, het bleef niet bij een vriendin. Kashmira vroeg of ik zin had om naar de boulevard te gaan, ze wilde me aan meer dames voorstellen in Pondicherry. We zaten op terras aan het strand, ik genoot van mijn groene thee en Kashmira van haar koffie. We vertelden elkaar over ons leven en lachten veel. Ik vertelde aan Kashmira hoe moeilijk het was om met de plaatselijke bevolking te communiceren omdat niemand Hindi of Engels sprak. Kashmira zei ‘ik zal je kennis laten maken met een paar dames die Tamil, Engels en Hindi spreken. Na de koffie/thee liepen Kashmira en ik over het strand, ze vertelde me dat ze in Mumbai had gewoond. Ik vertelde haar dat Chafi uncle me had verteld dat een dame uit Mumbai hier zou komen wonen. Ik vroeg haar waarom ze naar Pondicherry was verhuisd. Ze vertelde dat haar dochter ‘Diva’ de leeftijd had bereikt om naar school te gaan en ze wilde dat ze naar dezelfde school ging als dat ze zelf is geweest. Ik zei ‘oh, je bent dus hier geboren?’

Kashmira was in Pondicherry geboren, maar haar ouders kwamen oorspronkelijk uit Gujurat. Haar vader was een krantenmagnaat en Kashmira was getrouwd met een man uit Mumbai. Wat bleek, Kashmira woonde al jaren heel dichtbij het complex waar ik woonde in Hirandani. We waren verbaasd dat we elkaar nota bene in Pondicherry tegen zijn gekomen en niet in Mumbai. Ik vertelde dat ik in een relatie zat met een Man uit Delhi. De man van Kashmira was een top fotograaf. Met Kashmira zou ik veel plezier beleven, maar daar vertel ik de volgende keer over. Pondicherry werd mijn thuis…

Met liefde

Lolita Soedamah