Hoe ging het verder… …na ‘Mishandeling Hindostaanse Vrouw’  17

Mumbai, gefotografeerd vanuit het vliegtuig

De boulevard van Pondicherry

Het is 2011, tijd voor de volgende stap in mijn leven.

Van 2003 tot 2011 dat zijn acht jaren waarin ik ontzettend veel had bereikt in Mumbai. Ik werkte als vertaler-tolk in een internationaal bedrijf en als freelancer, ik maakte radiocolumns, ik had boeken geschreven, ik schreef columns voor een krant, ik gaf lezingen tijdens mijn vakanties in Nederland, ik was yoga-dans-acteer docente, ik gaf culturele trainingen aan expats…mijn leven bestond uit werken, werken, werken.

Heel af en toe droomde ik van een rustig leven maar wist dat dit me niet gelukkig zou maken. Ik wilde werken, ik was verslaafd aan werken, ik was een workaholic geworden.

Tijdens het vertalen van een document zag ik een mailtje binnenkomen. Toen ik het opende, zag ik dat het een werkaanbod was uit Pondicherry. Een bedrijf uit Pondicherry wilde me als hun inhouse-vertaler aantrekken. Ik belde Dev op…

Mijn eerste vraag aan Dev was ‘ligt Pondicherry in India?’ Dev zei ‘ja, het ligt in het zuiden.’ Ik opende de kaart van India en zocht Pondicherry op, het was een heel klein stadje in het zuiden van India. Ik vroeg aan Dev wat ik moest doen, en hij zei ‘nooit weigeren als je werk krijgt aangeboden.’ Ik schoot in de verdediging, en zei ‘maar ik heb al een zo’n mooie baan als inhouse-vertaler.’ Dev zei ‘luister Soedamah, je kunt altijd beter verdienen. Dit bedrijf wilt je hebben, dus kun je jouw salaris bepalen. Vraag een nog hoger salaris dan waar je nu werkt.’ Dev had gelijk, ik moest niet op een plek vastroesten. Ik stuurde een mail naar het bedrijf om me te bellen.’ Nadat ik de mail had verstuurd dacht ik ‘wat doe ik met mijn leven? Ik weet niet eens waar Pondicherry ligt. Als ik word aangenomen zal Dev meer uren moeten vliegen om bij me te zijn.’ Nee, ik moest voor mezelf kiezen en een gesprek aangaan met het bedrijf. Ik zal Dev woorden nooit vergeten ‘als je geld ruikt, moet je er vooral op afgaan. Het komt niet naar je toegelopen.’

De volgende dag kreeg ik een telefoontje van het bedrijf in Pondicherry. De man aan de andere kant van de telefoon vertelde vol lof over het bedrijf, ik luisterde. Ik zei ‘ik weet niet of ik het zal doen. Ik wil nadenken.’ De man liet zich niet afschepen en zei ‘madam, we zijn bereid om een vliegticket voor u te sturen. U kunt dan kennis komen maken met ons.’ Ik belde Dev op ‘ze willen een vliegticket voor me sturen om kennis te gaan maken met het bedrijf.’ Dev zei ‘doen.’ Ik belde het bedrijf op en zei ‘ik ga akkoord met een bezoekje aan jullie bedrijf, maar ik beloof niets.’ De man aan de andere kant van de lijn zei ‘madam, we zijn erg blij dat u naar ons bedrijf wilt komen.’ Ik vond het spannend om naar Pondicherry te gaan. Dev had me verteld dat het een prachtig stadje was. We zullen het meemaken, dacht ik. Ondertussen ging mijn druk leven door…

De dag was aangebroken om naar Pondicherry te vliegen. Het bedrijf had hotelovernachting voor me geregeld. Ik vloog van Mumbai naar Chennai waar auto met chauffeur klaarstond om me naar Pondicherry te brengen. Ik had in de acht jaren van mijn verblijf heel veel gevlogen binnen India, maar nooit naar Chennai geweest.

Inderdaad, bij het verlaten van de luchthaven zag ik een man staan die een bord omhoog hield met mijn naam erop. Ik liep op de man af, het was de chauffeur die zei ‘miss Lolita?’ Ik zei ‘yes.’ Hij deed netje de portier van de auto open, ik stapte in en hup, op weg naar Pondicherry. Ik belde mijn contactpersoon van het bedrijf op en zei dat ik onderweg naar Pondicherry was. Na bijna drie uren arriveerde ik bij het bedrijf, de chauffeur begeleidde me naar binnen, daar werd ik opgevangen door mijn contactpersoon…Shambhugan.’ Wat een naam, dacht ik…dit zal ik nooit kunnen uitspreken. Shambhugan begeleidde me naar zijn kantoor waar we overleg zouden hebben over de functie ´inhouse-vertaler´ voor het bedrijf. Ik complimenteerde Shambhugan met het prachtige kantoorgebouw, waarop hij zei ´het zou nog prachtiger zijn als je hier kwam werken.´ Ik vroeg hem of er andere vertalers waren aangetrokken voor deze baan, Shambhugan zei ´we hebben een aantal vertalers benaderd voor deze vacature. Ik keek hem aan, en Shambhugan vervolgde ´we zagen jouw profiel en waren eigenlijk helemaal verkocht. Shambhugan stelde voor om door het gebouw te lopen om een beeld te krijgen waar ik eventueel zou gaan werken. Voor het zover was, stelde hij me voor aan de CEO en andere hooggeplaatste medewerkers van het bedrijf. Ze waren allemaal vol lof over mijn CV en hoopten dat ik ´ja´ zou zeggen. Ik lachte en zei dat ik erover zou nadenken. De CEO zei ´we willen aan al je wensen voldoen, zeg alsjeblieft ´ja´, en kom bij ons werken.´ verder vroeg de CEO of ik al in het hotel was geweest die Shambhugan voor me had geboekt, als het me niet zou bevallen dan moest ik dat aangeven. Ik knikte, en stelde voor dat we gingen onderhandelen.

Shambhugan zat tegenover me, en zei ´madam, maak het niet moeilijk voor ons met uw salariseis.´ ik keek hem aan en zei ´dan denk ik dat we zijn uitgesproken.´ Shambhugan lachte en zei ´ik maak maar een grap, maar wat wilt u gaan verdienen?´ ik noemde een bedrag en zag dat Shambhugan bijna achterover viel. De deur van het kantoor ging open, nog een medewerker sloot zich aan bij het overleg. Twee man sterk om me te overtuigen hier te komen werken tegen een laag salaris, we zullen zien. Daar zaten Shambhugan en Kharthekeyan tegenover me, ik bleef rustig en zei ´heren, ik zal heel snel aangeven wat mijn eisen zijn, ik sta niet open voor onderhandelingen.´ De mannen keken me aan en ik vervolgde ´ik wil het bedrag gaan verdienen die ik net opnoemde, ik wil een eigen toilet binnen dit bedrijf, ik wil dat het bedrijf me helpt een appartement te vinden, mijn verhuiskosten draagt het bedrijf, mijn ticket om hierheen te vliegen draagt het bedrijf. Als er nog eisen zijn dan horen jullie het wel.´ Shambhugan en Kharthekeyan keken elkaar aan, keken me aan en zeiden ´we willen u best tegemoet komen met alle eisen, maar zo een hoog salaris kunnen we u niet bieden.´ ik zei ´maakt niet uit, het was de moeite om te overleggen.´ ik stond op en vroeg de heren me te excuseren, ik wilde naar mijn hotel. Verder vroeg ik de heren mijn ticket terug naar Mumbai te zetten op de volgende dag. Ik wilde geen dag langer in Pondicherry zijn. Eenmaal in het hotel, belde ik Dev op en zei ´ik denk niet dat ze aan mijn eisen zullen voldoen.´ Ik vertelde Dev welk bedrag ik had gevraagd als maandelijks salaris en alle andere eisen inclusief een eigen toilet binnen het bedrijf met sleutel. Dev moest lachen en zei ´ze gaan je tegemoet komen voor wat betref salaris. Soedamah, niemand eist een eigen toilet binnen een bedrijf.´ ik zei ´maar ik wel, ik heb geen zin om te gaan plassen in een vies toilet.´

De volgende dag belde Shambhugan heel vroeg op en zei ´madam, we gaan akkoord met al uw eisen, ook een eigen toilet binnen het bedrijf.´ Ik was in de wolken en belde Dev meteen op ´hey Superman, ze hebben al mijn eisen ingewilligd.´ Dev was even stil en zei ´ook een eigen toilet binnen het bedrijf?´ ik riep ´yessss, my dear Superman.´ Dev kon net stoppen met lachen en zei ´ik heb voor het eerst gehoord dat een bedrijf zo een rare eis inwilligt. Soedamah, ik heb respect voor je…you did it!´ ik zei ´Superman, who is my Guru? Je bent mijn Guru, je hebt me geleerd om te onderhandelen en een pokerface te hebben.´ Dev zei ´als je vandaag overleg hebt met de heren van het bedrijf, zeg tegen ze dat je alsnog wilt nadenken, en ze op een later tijdstip zal laten weten of je de baan aanneemt.´ Shambhugan en Kharthekeyan boden me een sightseeing aan, kennismaking met Pondicherry. Ik bedankte hen voor het aanbod, maar sloeg het af. Ik wilde terug naar Mumbai, want mijn vertaalwerk was nu een berg geworden. Ik moest heel snel aan de slag om aan alle deadlines te voldoen. De heren vroegen of ze me naar de luchthaven in Chennai mochten brengen. Ik stemde in en wist dat ze me de drie uur durende reis van Pondicherry naar Chennai zouden overhalen om ´ja´ te zeggen. Inderdaad, onderweg van Pondicherry naar Chennai probeerden de heren me te overhalen ´ja´ te zeggen zodat zij de contractdocumenten in orde konden maken. Ik heb volgehouden dat ik wilde nadenken, en dat ik hen zo snel mogelijk zou laten weten wat het wordt. Immers, ik had al een baan in Mumbai, woonde in een prachtig resort, met genoeg beveiliging, en vol pracht en praal. Ik vroeg aan de heren of er woonresorts waren in Pondicherry, de zogenaamde upgraded gebieden waar de rijken woonden. De heren zeiden dat Pondicherry een prachtige stad was waar arm en rijk niet aan de orde van de dag waren. Wel was er een wijk dat heette ´white town´, daar woonden de rijken van Pondicherry. Volgens de heren moest ik daar niet gaan wonen, het was te duur. Vanuit de auto zag ik, net voordat we Pondicherry uit reden, een prachtig gebied waar er eengezinswoningen stonden. Ik vroeg aan de heren of de huizen ook te huur waren, ze vertelden dat het gebied nieuw was. Als ik de baan zou aannemen dan zouden ze me zeker een paar huizen in dit gebied laten zien. De heren waren overtuigd dat ik een prettig leven zou hebben in Pondicherry, maar ik was nog niet overtuigd. In Chennai nam ik afscheid van de heren, stuurde een bericht naar Dev ´boarding the flight to Mumbai.´ Dev antwoordde ´ok.´

Vanuit het vliegtuig zag ik Mumbai en dacht ´mijn stad, wat een verademing om terug te zijn.´ Mumbai, the city that never sleeps…mijn stad, waar ik me heel gelukkig voelde.

Ik liep de luchthaven van Mumbai uit en zag een man staan die een bord omhoog hield waarop stond ´miss Lolita.´ Ik was verbaasd en dacht ´zou er nog een Lolita op een andere vlucht hebben gezeten?´ mijn telefoon ging, het was Dev die zei ´Dombo, heb je de iemand met een bord gezien waarop jouw naam stond?´ ik zei ´ja´. Dev zei ´ga naar de man.´ Ik ging naar de man, hij keek me aan en zei ´miss Lolita?´ Ik knikte en hij begeleidde me naar een auto, deed de portier op…ja hoor, daar zat Dev op me te wachten en ik zei ´wat doe jij hier?´ Dev zei ´wil je dat ik terugga naar Delhi?´ Ik zei ´nee gekkie, ik ben heel blij je te zien, maar waarom heb je me niet gezegd dat je kwam.´ Dev zei ´mag ik je niet verrassen?´ Natuurlijk mocht Dev me altijd verrassen. Ik hoorde Dev zeggen ´Marriott.´ Ik keek hem aan maar zei niets. Inderdaad, de auto stopte bij hotel Marriott. Zonder vragen te stellen, liep ik mee met Dev, die mijn hand vastpakte. Ik zei ´Dev, laat me hand los, wat als iemand ons samen ziet, waarop Dev zei ´I don´t give a damn. Iedereen mag zen dat ik je handen vasthoud, ik wil met je gezien worden.´ Aan de balie noemde Dev het kamernummer waar ik mijn eerste kus van hem kreeg.

Het werden een paar romantische nachten samen met Dev in hotel Marriott, we hebben de dagen in bed doorgebracht. Natuurlijk kwam Pondicherry ter sprake…

In mijn leven heb ik nooit van verrassingen gehouden omdat de verrassingen altijd op een telleurstellingen liepen. Met Dev in mijn leven heb ik verrassingen als positief leren ervaren. Deze man was heel romantisch, er zal geen tweede zijn als hij.

Soms dacht ik nog aan Dominic, maar vertikte contact met hem op te nemen.

Wat moest ik doen? Kiezen voor een rustig en eenvoudig leven in Pondicherry, of mijn drukke en rijk leven in Mumbai. Ik was verliefd op Mumbai, ik wilde niet uit de stad die me weer tot leven had gebracht. Als ik in Pondicherry zou gaan wonen dan moest Dev zeker drie uren vliegen, dan twee uren met de auto naar Pondicherry. In Mumbai was alles binnen handbereik, zou ik dit terugkrijgen in Pondicherry? Ik lag tegen Dev aan en zei ´als ik aan Pondicherry denk dan krijg ik het ´thuisgevoel´, als ik aan Mumbai denk dan krijg ik vlinders in mijn buik…het doet me denken aan ons liefde. Ik weet niet of ik naar Pondicherry wil. Mumbai is mijn thuis, ik ben niet op zoek naar een nieuwe thuis.´ ik begon te huilen, Dev pakte me vast en zei ´de reden waarom ik naar Mumbai ben gevlogen, ik wist dat je het heel moeilijk zou krijgen met een keuze maken. Ik wilde niet dat je alleen was tijdens het neen van zo een belangrijke beslissing. Ik begon nog harder te snikken en riep ´je bent zo lief.´ Dev zei ´wat je ook beslist, weet dat ik helemaal achter je sta.´ Dev kuste mijn tranen weg en hield me heel dicht tegen zich aan.

Wat moest ik doen…Mumbai of Pondicherry?

Keuzen maken is moeilijk, een next step was moeilijk te nemen.

Ik wist het nog niet…

Mumbai meri jaan…

Met liefde

Lolita Soedamah