Een voorgevoel…

mama en ik waren heel close met elkaar…

Oktober 1980, bij mijn moeder wordt een hersentumor ontdekt, een schok ging door de familie. De schok werd groter toen mama te horen kreeg dat ze moest worden geopereerd. Hoe begon het allemaal?

Op 4 oktober 1980 zaten mama en een van mijn broers, ze gingen naar het ziekenhuis. De vrouw van min broer was net bevallen en mama wilde haar kleinkind zien. In de auto kreeg mama epileptische aanval, en mijn broer reed zo hard hij kon naar de eerste hulp van het ziekenhuis waar mama haar kleinkind voor het eerst zou zien. Daar aangekomen, besloten de artsen dat mama in het ziekenhuis moest blijven ter observatie. Men wist nog niet waar de epileptische aanval vandaan kwam. Mijn broer kwam thuis…zonder mama.

Mijn broer zei ‘Lolita, pak wat kleren van mama in, ze is opgenomen in het ziekenhuis. Ik vroeg aan mijn broer wat er aan de hand was met mama. Mijn broer vertelde heel vluchtig wat er aan de hand was. Ik pakte wat kleding in en zei ‘mag ik met je mee naar het ziekenhuis om mama te zien?’ Dat mocht niet.

Mama mocht een paar dagen later naar huis, ik was heel blij. Mama is thuis, er is niets aan de hand. Ik had het mis, er was heel wat aan de hand. Mama zei ‘Lolita, ik wil even met je praten.’ Ik ging samen met mama naar haar slaapkamer, we gingen op het bed zitten. Mama deed een kastje open die altijd op slot was, en haalde een kistje tevoorschijn, ze zei ‘luister meisje, zie je al de sieraden’, en mama vertelde me welke sieraad van wie was. Ik moest ervoor zorgen, mocht er iets met mama gebeuren de sieraden eerlijk werden verdeeld. Mama haalde toen een paar duizend gulden tevoorschijn, en zei ‘dit geld mag worden gebruikt als jullie iets nodig hebben.’ Ik keek mama aan en zei ‘ik zal doen wat je van me hebt gevraagd, maar mag ik vragen waarom je me dit allemaal verteld?’ Mama keek me aan en zei ‘ik wil dat jij ervoor zorgt dat alles op een eerlijke manier wordt verdeeld.’ Ik durfde mama niets meer te vragen…ik moest doen wat van me werd gevraagd. En toen kwam de bom…

Mama zei ‘ik moet binnenkort worden geopereerd, er is een tumor geconstateerd in mijn hoofd. De operatie zal plaatsvinden in een ziekenhuis een beetje van hier, dus wil ik dat jij met me meegaat.’ Ik keek mama aan en zei ‘ik ga wel met je mee.’ Mama zei ‘nee, jij gaat met me in het ziekenhuis verblijven. Ik ben bang om alleen daar te zijn. We hebben alles geregeld, jij gaat in een studentenflat naast het ziekenhuis verblijven. Overdag kunnen we samen doorbrengen en na bezoekuur ga je naar je kamer.’ Ik wilde niet mee, maar durfde mama niet te weigeren. Ik was ook bang, maar zei niets. Ik pakte wat kleding in en ging met mama naar het ziekenhuis, waar ze werd ingecheckt en ik naar een studentenflat naast het ziekenhuis werd begeleid. Ik vond het allemaal maar eng want ik was nooit alleen ergens blijven slapen.

Een dag voor de operatie, het was mijn verjaardag en ik vierde het in de kantine van een zieken huis met mama. Ik werd achttien jaar, mijn laatste verjaardag met mama. De volgende dag werd mama geopereerd, ik was alleen in het ziekenhuis aan het wachten. Het gekke is, we waren met negen kinderen thuis en tot de operatie kwam niemand op bezoek. Ik ben het zevende kind, ik had dus zes ouderen boven me die meerderjarig waren. Niemand, behalve mama, heeft me op mijn achttiende verjaardag gefeliciteerd. Daar zat ik dan, uren te wachten op een bericht van de artsen. Na de operatie mocht ik naar mama en was opgelucht dat ze nog leefde. Mama keek me aan, ik keek mama aan…er vond op dat moment een mooie verbintenis plaats. Ik pakte mama’s hand vast, maar zei niets. Het deed me verdriet mama daar te zien liggen met een verband om haar hoofd. Mama zei heel zachtjes ‘ze hebben me helemaal kaalgeschoren.’ Ik lachte en zei ‘maar je bent nog steeds een prachtige vrouw.’ Die avond kwamen de grote broers en zussen, die zagen me niet. Ik was nog steeds onzichtbaar. Niemand vroeg hoe het met me was, niemand feliciteerde me.

Veertien dagen later mocht mama naar huis, en een paar dagen later kwam een nicht van haar op bezoek. Deze nicht had aangegeven dat ze mama met zich mee zou nemen om voor haar te zorgen. Ik zei niets, want ik mocht niets zeggen. De oudere broers en zussen beslisten alles. Mama had besloten dat ze met haar nicht mee zou gaan naar Leiden. Op enig moment, dit was drie dagen voordat mama naar Leiden zou vertrekken, riep ze me en zei ‘ik wil dat je wat kleding gaan inpakken. Je gaat me mee naar Leiden.’ Ik zei ‘mama, maar waarom moet je naar Leiden. Je kunt ook hier blijven. Wij gaan voor je zorgen.’ Mama zei ‘nee, jij en ik gaan met je tante naar Leiden. Daar gaan jij en ik veel kletsen met elkaar.’ Ik zei ‘mama, ik ga niet mee, en ik wil ook niet dat jij weggaat.’ Mama vroeg me waarom ik niet mee wilde, en ik zei ‘mama, ik weet het niet. Ik wil niet dat je weggaat, maar ik weet niet waarom.’ Mama begon te lachen en zei ‘wil je niet mee omdat je je vriendje zal missen?’ Ik schreeuwde het uit ‘mama, ik wil niet mee, en ik wil ook niet dat je gaat. Blijf thuis mama.’ Mama’s besluit stond vast…ze ging met haar nicht mee, met of zonder mij.

Voor haar vertrek kwam mama nog even naar me toe en zei ‘weet je zeker dat je niet meegaat?’ ik zei ‘mama, ga alsjeblieft niet weg, ik wil niet dat je gaat…het gaat niet goed gaan…mama!!!’

De volgende dag kreeg ik het bericht dat mama diezelfde avond was overleden…

Mijn leven lag aan diggelen…

Later zei de vriendin van mijn moeder tegen me ‘jij had gevoeld dat er iets zou gebeuren.’

Met liefde

Lolita Soedamah