Zelfmoord, of kiezen hoe ik vermoord wil worden…

De manier waarop ik in India terecht ben gekomen is niet de manier die ik anderen zou adviseren te doen. Ik kende de man niet die me aanspoorde deze stap te zetten. Deze man kende ik in de eerste instantie van een chatbox, zoals dat in die tijd werd genoemd, hoe ik in deze chatbox terecht kwam, lees mijn boek. Later verhuisden deze man en ik van de chatbox naar telefonisch contact. Ik kende alleen zijn stem en daarop vertrouwde ik. Een stem die heel veel rust bracht in mijn leven. Deze stem zou mijn leven helemaal op z’n kop zetten en me bevrijden van jarenlang mishandelingen. Een stem waarop ik verliefd werd, een stem die al na twee weken aan me vertelde dat hij gek was van verliefdheid, een stem die me het leven weer van de zonnige kant heeft laten zien….EEN STEM.

Nadat ik alles in kannen en kruiken had om de stap te wagen, heb ik even stil gestaan bij het volgende: ik kende deze man niet, ik had hem nooit gevraagd of hij te vertrouwen was, ik had hem niet gevraagd een foto te sturen…ik wist niets van deze man, alleen een stem.

Waarom vertrouwde ik een stem? Stond ik niet stil bij wat er met me kon gebeuren als ik eenmaal in India was? Was in te naïef? Was ik radeloos? Was ik de wanhoop nabij? Was ik mijn verstand helemaal kwijtgeraakt?

Ik was de wanhoop nabij, ik wilde niet meer worden mishandeld. Ik was moe van het leven en soms wilde ik niet meer leven. Ik had al een paar keren gedacht over hoe ik zelfmoord wilde plegen maar ik had niet het lef dit te doen. Ik wilde leven, maar als ik toch dood moest dan wilde ik zelf bepalen hoe dit moest gebeuren.

Voor mijn vertrek keek ik vaak naar mijn man en dacht ‘jij bent de dood die rustig z’n tijd neemt om me te vermoorden. Waarschijnlijk zal je me eerst jaren laten lijden voordat ik dood mag.’ Soms dacht ik ‘waarom gaat deze man niet dood, waarom wordt hij niet aangereden door een vrachtwagen of zo?’ Dan schrok ik wakker en bedacht me dat je niemand de dood in mag wensen.

Ik weet nog dat de man in India me een sms stuurde met de woorden ‘kun je praten?’ Ik zei toen tegen mijn man dat ik even naar de winkel moest. Ik fietste zo snel ik kon naar het dichtstbijzijnde park, toen ik mijn telefoon tevoorschijn haalde viel deze op de grond en was in duizend stukken. Ik raakte in paniek en fietste snel terug naar huis. Ik vertelde aan mijn man dat mijn telefoon per ongeluk op de grond was gevallen, of ik een andere mocht kopen. Ik kreeg toen eerst een pak slaag en toen een nieuw telefoon. Het maakte me niet uit om de laatste paar dagen in Nederland nog pak slaag van hem te krijgen, straks zou alles voorbij zijn. Ik stuurde een mailtje naar de man in India en vertelde dat ik een dag of twee telefonisch niet bereikbaar zou zijn. De man in India vroeg aan me of ik hem iedere dag wilde mailen hoe het met me was en of ik werd mishandeld.

Nadat ik een nieuwe telefoon had gekregen stuurde ik de man in India meteen een sms bericht en zei ‘je kunt bellen.’ Hij belde meteen en tot mijn verbazing hoorde ik hoe emotioneel hij was en ik vroeg ‘is alles goed met je?’, waarop hij zei ‘jij vraagt me of alles goed is met me, ik heb niet kunnen slapen omdat ik me zorgen maakte om jou. Wat als deze gek je zou vermoorden? Ik hou zoveel van je, dat zul je nooit begrijpen.’ Ik was verbaasd, hoe kon iemand die me nog nooit had gezien, zoveel van me houden? Ik kon niet geloven dat er iemand ergens op de wereld was die zoveel van me hield. Na de dood van mijn moeder was ik alle liefde kwijtgeraakt.

Toen ik het vliegtuig instapte in september 2003 wist ik dat ik nu, of een stap naar het ultieme geluk zette, of mijn eigen zelfmoord scenario zou werkelijkheid worden…

Een ding wist ik zeker, ik zou me nooit laten vermoorden door mijn man, maar kiezen op welke manier ik de dood in wilde stappen…

Ik ontmoette de allerliefste man ter wereld, later vertelde ik hem wat er in mijn hoofd spookte voordat ik de stap zette om naar India te vertrekken en hij zei, dit terwijl hij me stevig vastpakte ‘jij bent het mooiste wat me is overkomen. Ik kan me geen leven zonder je voorstellen. Ik ben verslaafd aan je. Je zit in mijn hele systeem. Ik denk 24/7 aan je, sta op met jou in mijn gedachte en val in slaap met jou in mijn gedachte, ik droom van je en ik noem zelfs in mijn slaap je naam.’

De stem had een vriendelijk gezicht en een mooi karakter…

Mijn zelfmoord scenario bleek een liefde te zijn die we alleen kennen uit de sprookjesboeken.

Met liefde

Lolita Soedamah