Maar Lolita wat zeg je nou…Huiselijk geweld

Een paar dagen geleden zat ik de vorige blog te schrijven toen ik plots een Whatsapp bericht zag verschijnen op mijn telefoon. De woorden ‘what’s up Sunshine.’ Ik schreef terug ‘busy writing my blog.’ Waarop de vriend in kwestie schreef ‘on what?’ Ik schreef dat het over huiselijk geweld ging en hij zei ‘ja, te veel vrouwen zijn slachtoffer van huiselijk geweld.’ Ik antwoordde ‘het ligt grotendeels aan de vrouw dat zij slachtoffer is van huiselijk geweld.’ Meteen belde de vriend op en zei ‘hoe kun je zoiets zeggen, Lolita?’ Ik wilde geen discussie ontketenen en zei ‘you wouldn’t understand, we’ll have this debate some other time.’

Ik besefte dat er nog steeds veel verwarring bestaat over huiselijk geweld…

Ik zal vanuit mijn eigen ervaring en analyse schrijven.

Het begon met de welbekende eerste klap die ik hem vergaf, toen kwam de eerste vuist, toen de verkrachtingen, manipulaties, indoctrinaties en uiteindelijke algehele afzondering van de buitenwereld die leidde tot vereenzaming en geestelijke afhankelijkheid. Ik mocht niet zelf beslissingen nemen. Je zou bijna willen zeggen dat mocht ademen, lachen, bewegen met zijn toestemming.

Wat was er hier aan de hand, hoe ging ik hiermee om en waarom bleef dit alles zoveel jaren voortduren? Hield ik het allemaal in stand? Kon ik echt niet zonder mijn man? Wilde ik echt dat mijn kinderen moesten opgroeien in een compleet gezin met vader en moeder? Hield ik van mijn man?

Ik kwam er later achter dat ik vooral mezelf voor de gek heb gehouden…

Niet alleen heb ik mezelf voor de gek gehouden, ook mijn omgeving strooide ik zand in de ogen door hen te laten zien dat mijn huwelijk supergoed was. Ik vertelde graag hoe lief en zorgzaam mijn man was. Ergens diep in mijn ziel wist ik dat mijn toneelspel niet alles dekte wat er in mijn huishouden gebeurde. Mijn omgeving heeft wel degelijk in de gaten gehad dat er iets niet klopte, als men mij hiermee confronteerde dan zei ik ‘hij heeft ook zijn goede kanten, hij is best wel lief hoor.’ Als ik weer eens een keer over de goedheid van mijn man had opgeschept naar de buitenwereld toe, kroop ik weer heel snel in zijn schaduw.

Ik leefde in de schaduw van mijn man, dat was veilig voor me omdat hij me voorhield dat niemand ooit van me zal houden. Niemand zou het geduld hebben om met zo een waardeloze vrouw in een huis te wonen.

Waarom zeg ik nu tegen deze goede vriend van me dat het de schuld van de vrouw is als ze wordt mishandeld…?

Ik ben erachter gekomen dat de geweldpleger graag wordt opgehemeld door zijn slachtoffers, de geweldpleger blijft het liefst anoniem, de geweldpleger staat niet graag in de spotlights, bang dat zijn daden aan de buitenwereld zullen worden blootgesteld. De geweldpleger leeft vaak als een vrijgezel binnen het huwelijk.

Waar ik ook achter kwam is dat de cultuur waarin velen van ons zijn opgegroeid een reden was van mijn denkwijze over het huwelijk.

Neem bijvoorbeeld de Bollywoodfilms, die hebben ons decennia laten zien dat een vrouw vooral moet vechten voor haar huwelijk. De vrouw mag niet opgeven, ze moet vooral kunnen zorgen en nooit klagen. Een goede vrouw kan meer dan God ooit zal kunnen. De Bollywoodfilms hebben ons laten zien dat een vrouw alleen respect verdient als zij zich aan de regels van een cultuur en religie houdt. ‘Sanskaaree aurat (beschaafde vrouw, volgzame vrouw) zoals men dat in Hindi zegt.

Hoewel mijn ouders me hebben opgevoed met de woorden ‘maak je eigen keuzen, wees onafhankelijk en doe datgene waar jij gelukkig van wordt’, heb ik me toch laten meeslepen met het ideaalbeeld volgens een religie en cultuur. Nu ik terugdenk voel ik nog steeds de moeheid waarin ik toen geleefd heb…

Wat is een ideaalbeeld?

Er bestaat geen ideaalbeeld, er bestaat alleen een beeld die jij vormt over jezelf. Vraag je eens af wie jij bent en wat jij wilt in dit leven.

Cultuur en Religie kunnen niet voor ons bepalen hoe we leven of wie we willen zijn. .

Jij bent degene die jezelf de hemel in kunt prijzen of de grond in kunt boren.

Niemand kan jou iets aanpraten, het gaat vaak om je zelfbeeld dat maakt dat je in een neerwaartse spiraal terecht komt.

Al jij in je eigen kracht staat dan kan niemand je iets aanpraten, laat staan iets aandoen.

Het gevecht begint eerst in jezelf, met jezelf en dat is een verloren gevecht wat leidt tot het overdragen van je geest en lichaam aan de geweldpleger.

Als je in je eigen kracht staat dan zal de geweldpleger zich tien keer bedenken voordat hij de eerste klap uitdeelt aan jou.

In je eigen kracht staan wil zeggen dat je de geweldpleger bij voorbaat al te gronde hebt gericht.

Begin bij jezelf…

Blijf bij jezelf, maar kijk vooral naar jezelf. Waarom zijn vrouwen ook schuldig aan huiselijk geweld tegen hen?

Stap af van een Ideaalbeeld.

Be a Vamp, not Mother India.

Hou niet vast aan een Cultuur.

Hou niet vast aan een Religie.

Wees jezelf en wordt niet wat anderen van je willen zien.

Een man die jou slaat houdt niet van je, voor hem ben je niets anders dan een bezit die hij ieder moment kan inruilen voor een beter model.

Geweld heeft niets te maken met Liefde.

Liefde is…vertrouwen, er voor elkaar zijn, elkaar met liefde behandelen.