Die ene keer dat ik echt niet meer wilde leven…

In het verleden is het vaker voorgekomen dat ik dacht ‘ik stap uit het leven’, alleen deed ik het niet waarschijnlijk omdat ik veel te laf was. Toch was er die ene keer dat ik besloot om echt een eind aan mijn leven te maken. Ik was het leven meer dan zat, ik was mijn leven meer dan zat…

Hoe kwam het toch dat ik juist die dag besloot dat ik uit het leven wilde stappen?

Ik had, toen mijn was zoon nog heel klein , de gewoonte hem continue bij me te dragen. Tijdens het koken, schoonmaken…ik droeg dat kind altijd bij me. Mijn toenmalige echtgenoot was het er niet mee eens dat ik mijn zoontje altijd dichtbij me hield, maar ik wist wel waarom. Ik wilde niet dat mijn man het kind zou mishandelen dus hield ik mijn kind heel dichtbij me. Als mijn man de kans zag om het kind bij me weg te rukken, dan werd ik hysterisch en vocht als een tijgerin om mijn kind te beschermen.

Ik zei altijd tegen mijn man ‘jij bent alleen de verwekker, maar ik ben de moeder en ik heb alleenrecht op mijn kinderen.’ Mijn man vond mijn woorden zeer pijnlijk en uitte zich in het mishandelen van me of dreigingen dat hij de kinderen pijn zou doen terwijl hij me zou dwingen toe te kijken.

Ik heb ooit een mes op zijn keel gehouden toen hij aanstalten maakte om mijn zoontje vast te pakken en naar boven te sleuren. Ik rukte de keukenla open, pakte een slagersmes waarmee ik vlees hakte en riep ´ik zal je als een varken slachten als je mijn kind niet los laat.´ Hij koos eieren voor zijn geld en liet het kind gaan. Toen ik mijn zoon op veilige afstand had van mijn man, draaide ik me om en zette het mes terug in de la. Op dat moment voelde ik alsof ik geen adem kon halen en viel op de grond. Mijn man had me met zijn volle vuist op mijn rug geslagen. Ik was helemaal lamgeslagen en kon niets doen. Hij pakte mijn zoon, sleurde hem richting mij en riep ‘wil je zien wat ik kan doen?’ Ik smeekte en zei ‘doe wat je wil met me, maar laat het kind met rust. Ik zal alles doen wat je zegt.’

Hij pakte me bij m’n haar en sleurde me naar de slaapkamer waar hij de vingers van mijn linkerhand vastpakte en ze achterover boog, de pijn was ondragelijk en ik gilde het uit van de pijn, dit terwijl hij riep ‘je zult je kind nooit meer kunnen optillen.’ Terwijl hij mijn vingers nog steeds verder achterover boog pakte hij met zijn andere hand mijn keel vast en begon deze dicht te knijpen totdat ik mijn bewustzijn verloor.

Toen ik wakker werd was hij weg. Ik keek naar mijn linkerhand, maar kon mijn vingers niet bewegen. Alle vingers waren opgezwollen en gevoelloos. Ik besefte dat ik niet eens mezelf kon beschermen tegen deze beul, hoe zou ik mijn kinderen dan kunnen beschermen. Ik liep naar de badkamer, pakte een scheermes. Ik stamelde terug naar de slaapkamer en deed de deur op slot.

Ik zette het scheermes op mijn pols maar kon het niet doen. Alweer was ik te laf om te sterven. Ik was een waardeloze moeder, mijn kinderen verdienden een moeder die hen kon beschermen, dat kon ik niet.

Die dag maakte ik mezelf een belofte: ‘Jij zult naartoe werken om ooit in vrijheid te leven. Jij houdt van het leven. Jij hebt nog veel te doen hier op aarde. Jij mag niet dood gaan omdat een ander dat voor je beslist.’

Ik heb jaren naartoe gewerkt om in vrijheid te kunnen leven.

Ik houd van Lolita…

Met liefde

Lolita Soedamah