Het ‘niet Erkend’ kind

Als heel jong kind wist ik dat ik een andere achternaam had dan mijn moeder en vier van mijn broers en zus. Ik droeg ook niet de achternaam van mijn vader. Wiens achternaam droeg dan wel?

Ik voel jullie verwarring.

Mijn moeder ondertekende met haar meisjesnaam en haar getrouwde naam op de rapporten van mijn vier broers en zus. Op mijn rapport tekende mama met mijn achternaam en haar meisjesnaam.

Mijn had met zijn echtgenote dertien kinderen en met mijn moeder had hij er vijf. Mijn moeder had vier kinderen met haar echtgenoot die op jonge leeftijd overleed. Hopelijk kunnen jullie het nog volgen. Dus, er was de achternaam van mijn vader die me niet heeft erkend. Mama was getrouwd maar werd op hele jonge leeftijd weduwe, ze droeg dus de naam van haar man en haar meisjesnaam. Ik droeg geen van die achternamen. Mijn achternaam was Rookmin.

Als kind stond ik er niet bij stil welke achternaam ik droeg, wat me wel opviel was dat de achternaam heel uniek was. Niemand in de familie van mijn moeder droeg de achternaam die ik had.

Op mijn dertiende vertelde mijn moeder dat we naar Nederland zouden vertrekken en dat ik vanaf dat moment een andere achternaam zou krijgen. Ik zat vol van Nederland dus maakte het me niet uit welke achternaam ik droeg. Vanaf dat moment heette ik Soedamah.

Later kreeg ik een verhaal van mijn moeder te horen waar ik best wel van schrok. Dezen en genen in de familie van mijn moeder waren tegen de relatie tussen mijn moeder en vader. Het ging veel verder, men was er zelfs op tegen dat ik de achternaam van mijn moeder en haar familie ‘Soedamah’ zou dragen. Aangezien mijn vader me niet had erkend moest er hoe dan ook een achternaam krijgen.

Mijn moeder was best wel boos op haar familie en deed iets waarvan ik nu denk ‘mama, ik heb respect voor je.’ Mama heette met haar voornaam ‘Rookmin’. Ze heeft haar voornaam laten registreren als mijn achternaam. Ik heb dertien jaren ‘Lolita Rookmin’ geheten.

De familie van mijn moeder beseft waarschijnlijk nog steeds niet hoe ze me hebben getraumatiseerd door me niet te erkennen als een Soedamah. Het gekke is dat ik nooit last heb gehad van het feit dat mijn papa me niet had erkend.

Ja, ik ben dertien jaar een ‘niet erkend’ kind geweest, niet erkend door mijn vader en moeder. Op mijn dertiende kreeg ik een echt achternaam, niet dat ik er veel waarde aan hechtte. Als je denkt dat het daar eindigt dan heb je het mis. Op mijn zestiende kondigde mijn papa aan dat hij me wilde erkennen. Ik keek hem aan en zei ‘pa, ik ga niet nog een keer van achternaam veranderen.’

Later toen ik trouwde en de achternaam van mijn toenmalige echtgenoot aannam, merkte ik na een paar maanden dat ik het eigenlijk helemaal niet leuk vond. Ik besloot mijn eigen achternaam te gebruiken. Ik wilde niet mevrouw ‘whatever’ zijn maar gewoon Lolita Soedamah.

Met liefde

Lolita Soedamah