Waarom de passie voor Yoga…?

Mijn passie voor yoga komt niet uit de lucht vallen.

Mijn kinderjaren heb ik doorgebracht in Suriname.

Als kind was ik altijd heel vroeg wakker, dan zat ik mijn vader te bewonderen die op een been stond…met zijn ogen dicht.

Ik dacht altijd dat papa aan het bidden was, maar dat trok mijn aandacht niet.

Heel geconcentreerd zat ik te kijken en dacht ‘hoe kan papa vijftien minuten met zijn ogen dicht op een been staan?’

Op enig moment vroeg ik ‘papa, waarom sta je iedere ochtend op een been? Heb je niet het gevoel dat je zal omvallen?’

Mijn vader wist dat ik altijd veel vragen had, en hij zei ‘ik ben de zon aan het groeten.’

De zon aan het groeten, dacht ik. Waarom zou iemand de zon willen groeten? Waarom zou iemand op een been willen staan om de zon te groeten?

Mijn nieuwsgierigheid werd alleen maar erger en vroeg aan papa of hij me wilde leren op een been te staan, met mijn ogen dicht.

Het lukte niet en papa zei ‘als de tijd daar is dan zul je het zeker kunnen.’

Ik was een ongeduldig kind en wilde alles meteen weten en leren. Papa zei dat ik geduld moest hebben.

Ik vond het fascinerend wat papa deed en dat wilde ik ook kunnen doen. Als papa het kan dan kan Lolita het ook. Soms ging ik naast papa staan en probeerde hem na te doen…dan viel ik om tegen papa aan, maar hij reageerde niet. Het was alsof papa in een soort trance was…alsof zijn lichaam op aarde was en zijn geest ergens anders. Ik wist een ding zeker, als ik later groot ben dan wil ik hetzelfde kunnen als papa.

En zo is mijn passie gegroeid voor Yoga, maar voordat het zover was moest ik heel wat discipline leren om te kunnen wat papa kon. Nee, ik wilde veel meer kunnen als wat papa deed.

Ik zal schrijven over mijn reis om een topklasse Yogadocente te worden…

Later kwam ik er trouwens achter dat papa niet aan het bidden was maar dat hij de Surya Namasakar deed.

Met liefde

Lolita Soedamah