Shaya, leven als een schaduw…deel 1

Mijn leven was als een koude winter…

Het verhaal van Shaya is het verhaal van veel Hindostaanse vrouwen. Ik ben blij dat deze dappere vrouw haar verhaal met ons wilt delen. Ze vertelt haar verhaal…

Waar moet ik beginnen, er is zoveel gebeurt in mijn leven en ik heb het stilzwijgen geaccepteerd. Ik kan niet meer, en ik wil niet meer. Er zijn momenten geweest dat ik dood wilde, maar ik was te laf om zelfmoord te plegen. Nee, eigenlijk was ik niet laf, ik wilde leven. Als ik nu terugkijk op mijn leven dan wordt ik misselijk. De man bij wie ik dacht liefde te hebben gevonden, heeft me jaren vernederd. Weet je, ik ben al mijn hele leven op zoek naar liefde, die krijg ik maar niet gevonden.

Mijn ouders zijn lieve mensen, maar er was geen fysiek contact tussen ouders en kinderen. Knuffelen met papa en mama kende ik niet, laat staan met een man. Mijn visie op een getrouwd leven was heel absurd, als vrouw zorgde je voor je echtgenoot. Ik wilde een goeie echtgenote zijn. Ik ben mijn hele leven een bijlage geweest van mensen om me heen, en het was niet zo gek dat ik ook een bijlage van Anwar werd. Ik ben een beetje verward, weet gewoon niet waar ik moet beginnen met vertellen…

Ik wilde iemand in mijn leven die me heel veel liefde en aandacht zou geven. Ik zou de speciale persoon in het leven moeten zijn van mijn toekomstige partner. Mijn relatie met een man moest anders zijn dan de relatie die mijn ouders met elkaar hadden. Hoe moest ik een partner vinden? Hoe moest ik flirten? Hoe moest ik een man versieren? Hoe moest ik me kleden…hoe moest er aantrekkelijk uitzien? Nu besefte ik dat ik een heel vlakke opvoeding had genoten. Ik kreeg alles, werd heel beschermd opgevoed…

Ik besloot om op ontdekkingsreis te gaan naar wat ‘ liefde’ eigenlijk inhield. Jammer genoeg kwam ik steeds verkeerde mannen tegen, allen beloofden me alleen maar luchtkastelen. Ik wilde zo graag een man in mijn leven, een man die me gelukkig zou maken. Mijn zoektocht stopte op enig moment, want ik had de perfecte man gevonden.

Voor Surinaamse begrippen was deze man perfect voor alle vrouwen. Hij was jurist, altijd netjes gekleed, zijn taalgebruik was niet als veel Surinaamse mannen. Ik viel voor hem…denk ik. Nee, ik viel niet voor hem, ik had onderkomen en vastigheid nodig want mijn leven zat ik een neerwaartse spiraal. Zijn naam is Anwar en was op zoek naar de perfecte vrouw. Een vrouw die voor hem zou zorgen, in mij zag hij de vrouw die hij in zijn leven wilde. Ik was trost want tot dan had hij nooit een vrouw in zijn huis toegelaten. Ik was trots dat ik de eerste vrouw was die het huis van Anwar mocht betreden. Eindelijk een thuis…?

Twee mensen komen elkaar tegen, ze vinden elkaar leuk, worden verliefd en na enige tijd gaan ze samenwonen of trouwen. De mooiste tijd van een relatie is de verliefdheid, ook al is die vaak snel over. Helaas moet ik bekennen dat Anwar en ik nooit verliefd zijn geweest op elkaar. Anwar was niet op zoek naar liefde, hij was op zoek naar een moeder die voor hem zou zorgen. Ik was op zoek naar een thuis en vastigheid, maar vooral een dak boven mijn hoofd.

Seks met Anwar was niet wat ik had verwacht. Ik merkte vanaf de eerste dag dat we seks hadden, dat hij moeite had een orgasme te krijgen. Het klikte tussen ons, maar een wilde nacht met veel seks zat er oor ons niet bij. Anwar vertelde me dat hij impotent was, en daar moest ik me in berusten. Ik was pas 33 jaar en ging een leven tegemoet zonder seks. Daar bleef het niet bij…daar vertel ik later over.

Hij heeft nooit gezegd ‘Shaya, ik hou van je.’ Als ik lekker had gekookt en het huis was tip top schoon, zei hij ‘I love you.’ Ach ‘I love you’ kan je ook tegen de hond van de buren zeggen. Ik kookte, deed huishoudelijke taken, liep als bijlage naast hem…als we visite kregen dan kookte ik wat Anwar op het menu zette. Ik fungeerde dan al bijzettafel waar je teveel op zet, maar het blijft onzichtbaar. Ja, ik werd de onzichtbare bijlage en bijzettafel. Wat nog erger was, vaak zei Anwar ‘wees blij dat ik je in huis heb genomen. Wees blij dat ik je uit de sloot heb gehaald en een thuis gegeven. Je moet ook wel doen wat ik van je eis.’

Ik wist toen niet anders dan gehoorzaam zijn aan Anwar. Hij stond niet eens op om een glas water voor zichzelf te pakken, dat moest ik doen. Eigenlijk werd ik zijn huisslaaf.

Ik zakte steeds verder weg, maar wist dat ik nooit uit deze relatie kon stappen…waar moest ik heen?

Op een dag vertelde hij me hoe ons relatie tot stand was gekomen…

Met liefde

Lolita Soedamah