Hoe ging het verder… …na ‘Mishandeling Hindostaanse Vrouw’  16

Met Prem Chopra…the bad guy on reel, but nice in real

Met de zanger Shaan…Flirty

Ik had alles bereikt wat ik wilde bereiken. Succesvol als vertaler, parttime yoga/dans docente, meereizend tolk, een lieve vriend, veel geld, wonen in een elite wijk van Mumbai. Ondanks alles wat ik had bereikt, was ik alleen op de wereld. Mijn familie bekommerde zich niet om me, ze wilden niet weten wat ik in India deed. Ik werd steeds meer ontkend door mijn eigen broers en zussen. Ik kon met niemand delen hoe mijn leven in India was, hoe gelukkig ik me eindelijk voelde. Bij een van mijn bezoeken aan Nederland zei een van mijn broers ‘word het niet tijd dat je terugkomt naar Nederland. Sunil is veranderd, en ik weet zeker dat hij je nooit meer zal mishandelen als je teruggaat bij hem. Je hebt hem een lesje geleerd. Kom terug naar Nederland en ga terug naar je gezin.’ Deze woorden kwamen als een blok beton op mijn hoofd terecht. Hadden deze mensen nog niet door hoe erg de mishandelingen waren tijdens mijn huwelijk met Sunil? Ik moest telkens weer uit het onderste van mijn teen vertellen wat er allemaal was gebeurd achter de voordeur van het huis waar ik met Sunil en de kinderen woonde. Het was niet Sunil, maar ik moest me nu verdedigen want mijn beul was nu gebombardeerd tot een heilige en ik was de duivel geworden. Ik besefte steeds meer dat vrouwen geen keuze mogen maken binnen de Hindostaanse cultuur. Waarom kon mijn familie niet gewoon blij zijn voor me dat ik een mooie toekomst had opgebouwd. Net als in mijn jeugd, vroeg ik me nu weer af ‘wie zijn deze mensen die zich mijn broers en zussen noemen?’ Ik wist al vanaf mijn vroege jeugd dat ik niet bij deze mensen hoorde. Het is heel complex om uit te leggen wat ik precies voel, maar ik zal het proberen. Bij mijn ouders voelde ik me veilig, als ik naar mijn broers en zussen keek dan voelde ik afstand. Ik heb dit een paar keren proberen uit te leggen aan mijn vader, maar hij zei dan ‘liefje, je hoort bij ons.’ Vooral mijn vader was mijn veilige thuishaven. Ik weet dat ik als kind in Nickerie altijd zat te wachten op mijn vader, als ik zijn brommer in de verte hoorde dan kwam er een lach op mijn gezicht. Mijn vader heeft me altijd geleerd te zijn wie ik ben, en nooit veranderen omwille van anderen. Mijn vader hanteerde bij me niet de stelling ‘meisjes zijn onderdanig en moeten zich aan allerlei ongeschreven regels houden.’ Ik heb me in mijn jeugd op een onbezorgde manier kunnen ontwikkelen.

Dat ik krachtig genoeg was om de stap te nemen naar India te vluchten, heb ik te danken aan mijn onbezorgde opvoeding. Dat ik de kracht had om succesvol te worden in India, heb ik te danken aan mijn onbezorgde opvoeding. Ik ben mijn ouders eeuwig dankbaar dat ze me in plaats van de onzin normen en waarden van de Hindostaanse cultuur, hebben gezegd dat ik mag zijn wie ik wil en altijd een keuze mag maken in dit leven, ongeacht wat anderen vinden. Er kwam een volgende stap in mijn leven…surprise!

Voordat ik over mijn volgende stap in het leven ga vertellen, eerst een beetje opscheppen over de Bollywoodsterren die ik heb mogen ontmoeten. Ik vertelde eerder dat ik een radiocolumn had bij een Amsterdamse radiozender. Mijn radiocolumn heette ‘Paradise goes Bollywood.’ Iedere vrijdagmiddag konden de luisteraars genieten van de laatste nieuws uit India, vaak met een beetje sarcasme. Ik genoot het meest van mijn ingesproken columns, mijn openingszin was altijd ‘welkom bij Paradise goes Bollywood, mijn naam is Lolita Soedamah.’ Tijdens deze periode heb ik een aantal Bollywoodsterren mogen interviewen: Prem Chopra, Bindu, zanger Shaan,  Sudesh Bhosle. Meest indrukwekkende interview was met Shaan en Prem Chopra. Ik had telefoonnummer van veel sterren kunnen bemachtigen via allerlei kanalen. Ik weet nog dat ik het nummer van Prem Chopra intoetste, het ging over…een stem zei ‘hello?’ Ik zei heel voorzichtig ‘good morning sir, this is Lolita. Am I speaking to mister Prem Chopra?’ De stem zei ‘yes, this is Prem Chopra.’ Ik dacht ‘oh my god, oh my god…ik heb Prem Chopra aan de lijn… de grootste slechterik uit de Bollywoodfilms.’ Ik bleef kalm, terwijl ik het van binnen wilde uitschreeuwen. Ik vertelde dat ik uit Nederland was, maar al een hele tijd in Mumbai woonde. Ik had iedere vrijdag een radiocolumn voor een Amsterdamse radiozender. Of ik hem mocht interviewen. Het was even stil, ik wachtte ‘oh god, laat hem ja zeggen.’ Ja hoor, Prem Chopra ging akkoord met een interview en nodigde me uit om thuis bij hem een kopje thee te komen nuttigen. Ik belde aan bij familie Chopra, een bediende deed open en begeleidde me naar een kamer. Daar zat ik dan, helemaal nerveus te wachten. De deur ging open en een boomlange man kwam binnengelopen. Ik stond op en stelde me voor, en zei ‘sir, ik kan het niet geloven dat ik oog in oog sta met de grootste slechterik uit de Bollywoodindustrie.’ Prem Chopra is een heel vriendelijke man. We hebben een paar uren zitten kletsen. Het was een prettig gesprek, en heb heel wat vragen mogen stellen. Op enig moment zei Prem Chopra ‘wat ben je een mooie vrouw.’ Ik bloosde helemaal en zei heel zachtjes ‘thank you, sir.’ Na het interview klikte de vrouw van Prem Chopra een foto van ons samen. Ik nam afscheid en voelde me op wolken lopen ‘I did it!’ Een andere mooie ervaring was het interview met de zanger Shaan. Ik kreeg een tip van een van mijn dansmaatjes, die zei dat het een goed idee zou zijn om Shaan te interviewen. Eerlijk gezegd had ik nog nooit van Shaan gehoord, in die periode begon hij net een beetje beroemd te worden. Mijn dansmaatje gaf me de telefoonnummer van Shaan. Ik was niet nerveus toen ik de zanger belde, vroeg of ik een interview met hem mocht voor een Amsterdamse radiozender. We spraken af dat hij me in Lokhandwala (wijk in Mumbai) zou ophalen. We zouden al rijdend in zijn auto het interview doen. Ik vroeg aan Shaan ‘maar hoe ga je me herkennen?’ Hij moest lachen en vroeg me wat ik aanhad. Een auto stopte, de chauffeur stapte uit, deed de deur open en ik zag een heel man met een heel lief gezicht zitten. Hij riep ‘hi Lolita, I’m Shaan.’Ik stapte in, Shaan zei ‘Lolita, ik krijg het steeds drukker en mensen herkennen me vandaar dat ik niet ben uitgestapt.’ Ik zei dat het helemaal niet uitmaakte. Mijn accent was een beetje verwarrend voor Shaan, en hij zei ‘je ziet eruit als een Indiase, maar je accent is niet te plaatsen.’ Ik lachte en zei ‘ik kom uit Nederland, maar ben in Suriname geboren.’ Shaan werd helemaal wild toen hij ‘Suriname’ hoorde, en zei ‘Suriname, daar heb ik een concert verzorgd. Suriname heeft hele mooie vrouwen.’ Ik keek Shaan aan, en zei ‘zo te horen ben je een hele stoute jongen. Ik weet zeker dat je hebt genoten van al de Surinaamse schoonheden.’ Het was een dolle boel in de auto van Shaan, tot hij op enig moment zei ‘je bent een mooie vrouw, en ik wil een liedje voor je zingen. Het is een liedje heet Chand Sifarish uit de film Fanaa.’ Ik was in de hemel, een privéconcert van Shaan. Onvergetelijke momenten…

Wat kon ik nog meer wensen? Ik had op alle vlakken succes, het leven lachte me toe. Mijn relatie met Dev was solide als een blok beton, en ik had niet eens door dat acht jaren waren verstreken. Zoals ik eerder zei ‘het leven in Mumbai was iedere dag een verrassing, iedere dag was mooier dan de vorige. Dit was te mooi om waar te zijn, en soms kreeg ik een angstig gevoel en dacht ‘laat mijn geluk nooit voorbij gaan.’

Dev stond ooit voor me en maakte een diepe buiging, terwijl hij zei ‘Soedamah, je bent een van de weinige mensen voor wie ik mijn hoofd buig. Wat jij hebt bewezen in de acht jaren in Mumbai…ongelofelijk. Ik denk dat menig man je dit niet nadoen. Je had de ballen om te vluchten naar India, maar je had grotere ballen om succesvol te worden. Dev zei ‘ik wil je trakteren op een reis, waar wil je heen?’ Ik zei ‘ik wil eerst naar Hyderabad, dan naar de woestijn in Rajasthan.’ Dev zei ‘goed, pak wat kleding in. We vertrekken nu.’ Ik was verbaasd en zei ‘maar ik heb me niet voorbereid.’ Dev moest lachen en zei ‘waar moet je je op voorbereiden? Ik ga je toch alle dagen in het hotelkamer houden.’ We vlogen eerst naar Hyderabad, daar hebben we een fantastisch diner gehad aan het water. De volgende dag vlogen we naar Rajasthan, en met de auto vervolgden we ons reis naar de woestijn. We reden midden in de woestijn, en ik riep ‘Dev, ik wil in de woestijn lopen.’ De chauffeur stopte, heel voorzichtig zette ik een voet in het zand, maar trok het weer heel snel terug ‘wat als er schorpioenen in het zand zijn.’ Dev lachte en zei ‘de grootste schorpioen heb ik naast me in de auto.’ Ik stapte uit, het voelde hemels met blote voeten in het zand…ik stond in een woestijn. We hebben een paar nachten in een vijfsterrentent doorgebracht, met alle gemakken van een vijfsterrenhotel. Ik was helemaal in de wolken, wat een verwennerij.

Als men me ooit vraagt ‘wat heb je allemaal gedaan in India, dan zeg ik ‘alles wat ik in dit leven wilde doen heb ik in India gedaan.’

Van een gewone wekende huisvrouw ergens in Brabant, werd ik een madam in India. Een topvrouw, vriendin van een topman…fantastisch leven, zoals men alleen maar van dromen.

In het leven kunnen we niet alles hebben, we moeten soms keuzes maken en dat valt niet mee. Een gelukkig leven is geen garantie voor eeuwig bij elkaar. Ach, wat is bij elkaar zijn? Bij Dev en ik ging het niet om de kwantiteit, maar kwaliteit van ons relatie. We hielden ontzettend veel van elkaar, toch was dat geen garantie dat we een eeuwigheid bij elkaar zouden blijven.

Aan het begin van ons relatie dachten we misschien een jaar, hooguit twee jaren bij elkaar te blijven. Het waren er tot nu toe acht jaren geworden, de tijd was voorbij gevlogen. Dev en ik spraken nu af en toe Hindi met elkaar, vooral als we in Nederland waren.

Soms huilden Dev en ik van blijdschap, blij en dankbaar dat we elkaar waren tegengekomen. Als we bij elkaar waren, kropen we heel dicht bij elkaar en spraken de wens uit de rest van ons leven zo te blijven liggen. De intensiteit van ons liefde is bijna niet te verwoorden, laat staan neer te pennen. We hadden nooit ruzie, nooit een onvertogen woord geuit naar elkaar. We konden als volwassen in een kamer achter ons laptop zitten en werken, zonder een woord uit te spreken tegen elkaar. Het andere moment lagen we in bed, dan zong Dev een liedje voor me. Naarmate mijn Hindi beter te verstaan was, zong ik mee.

Alles wat fout was gegaan in mijn leven, was helemaal goed gekomen met Dev in mijn leven. Soms denk ik ‘als ik in Nederland was gebleven, dan was mijn leven heel anders geweest. Dan had ik nu onverklaarbare pijnen, was ik diabetisch patiënt, hoge bloeddruk, en psychische klachten.’ Ik was gered door Dev.

Ondertussen genoot mijn familie van de roddels die ze onder elkaar verspreidden over me. Zo werd er verteld dat ik nooit op eigen houtje succes kon hebben. Dat mijn leven in India een groot leugen was. Dat ik in de prostitutie zat in Mumbai. Ooit belde mijn oudste zus mijn dochter op en zei ‘als je contact met je moeder hebt dan wil ik geen contact met je.’ Mijn familie heeft me nooit gevraagd wat ik deed in India, als ik aan hen wilde vertellen hoe mijn leven was en dat ik gewoon als iedere Indiër hard werkte voor mijn centen, dan werd me de mond gesnoerd. Ik ben op enig moment opgehouden met praten. Ik kon mijn blijdschap met niemand delen. Sunil heeft vaak geroepen ‘Lolita zal een keer kruipend terugkomen bij me, let maar op.’ Een ding was zo zeker ‘ik wilde nooit meer terug naar de narcist die ooit mijn echtgenoot was.’

Dev, een harde zakenman, maar in privésferen was hij een teddybeer.

Het werd tijd voor de volgende stap in mijn leven…

Met liefde

Lolita Soedamah