Mijn familie, mensen met een kort geheugen…

Ik heb veel eenzaamheid gekend in mijn leven…

Men vraag me wel eens ‘Lolita, voel je je niet eenzaam zonder je familie? Zou je geen contact met ze willen?’

Het antwoord is altijd ‘nee.’

Wat is de werkelijke reden dat ik geen contact met deze mensen wil?

Er was een tijd dat ik rende en vloog als mijn familie me nodig had.

Maar hoe begon het eigenlijk?

Ik was veertien jaar, zat op school in mijn Brabants dorpje. Ik groeide op als een gewoon Nederlands kind, zonder culturele of religieuze issues. Een vrije puber, een blije puber.

Op enig moment zei mijn moeder ‘Lolita, je gaat vanaf vandaag bij je zus en schoonbroer wonen.’ Ik zat op school, mijn zus woonde vijf kilometer van mijn school vandaan. Het idee van mijn moeder was niet waar ik op zat te wachten, maar ik durfde geen ‘nee’ te zeggen. Waarom moest ik bij mijn zus en schoonbroer gaan wonen? Deze hadden in korte tijd drie kinderen op de wereld gezet, mijn moeder vond dat mijn zus hulp nodig had bij het huishouden en kinderen verzorgen dus moest ik de taak van hulpje in het huishouden op me nemen. Ik fietste iedere dag zo’n tien kilometer van en naar school, als ik bij mijn zus was hielp ik haar met het huishouden en verzorging van de kinderen. Ik snapte niet waarom ik bij mijn zus moest gaan wonen, leuk vond ik het absoluut niet. Mijn schoonbroer was niet mijn favoriete persoon, een beetje een rare man. Het ene moment kon hij erg blij zijn, om het andere moment heel depressief over te komen. Hij zat de hele dag op de bank en gaf mijn zus opdrachten zoals: thee maken, eten voor hem brengen…die man stond alleen op voor een bezoek aan het toilet. Ik heb ooit met verbazing zitten kijken hoe hij het gras aan het knippen was met een nagelknipper. Ja, ik zie jullie gezichten…een nagelknipper? Ja, een nagelknipper. Als hij het gras had gemaaid, ging hij liggen in het gras om te observeren of er nog uitstekend gras was. Hij kroop over het gras om een voor een het uitstekend gras te knippen. Die dag wist ik zeker dat deze man een psychisch gestoord was. Een jaar heb ik met mijn zus en schoonbroer gewoond, totdat mijn verlossing kwam. Mijn vader kwam naar Nederland, eenmaal thuis vroeg hij aan mijn moeder waar ik was. Toen mama aan papa vertelde dat ik al een jaar bij mijn zus en schoonbroer woonde om te helpen in het huishouden en kinderen…mijn vader werd kwaad, ook echt kwaad op mijn moeder. Mijn vader zei ‘hoe durf je mijn dochter uit huis te plaatsen om als bediende te gaan werken bij haar zus en schoonbroer?’ Mijn papa haalde me terug…mijn papa, mijn held. Het bleef niet hier bij…

Een paar jaren later werd er bij een van mijn schoonzussen een hersentumor ontdekt. Mijn broer en schoonzus woonden in Limburg, en wij in Brabant. Nadat mijn schoonzus was geopereerd, moest er iemand de hele dag bij haar zijn, voor haar zorgen en het huishouden doen. Ja hoor, ik was weer de klos. Mijn moeder zei ‘Lolita, ik wil dat je een tijdje bij je broer en schoonzus gaat wonen. Je gaat daar helpen in het huishouden en zorgen voor je schoonzus.’ Ik wilde niet, maar deed het wel. Ik pakte wat kleding, stapte in de bus naar Eindhoven, om vervolgens in de trein naar Limburg. Ik baalde en voelde me heel eenzaam. Aangekomen bij mijn broer, zag ik het gezicht van mijn schoonzus die zich altijd als een debiel heeft gedragen naar mijn mama toe. Ik mocht haar niet, maar ik had geen keuze, opdracht van mama zou ik nooit kunnen weigeren. Mijn broer gaf me te kennen dat ik van maandag tot vrijdag bij hem moest zijn om voor zijn vrouw te zorgen en huishouden te doen, op vrijdagavond moest ik de trein naar Eindhoven pakken, en daar de bus naar mijn Brabants dorpje. Dit ging maanden zo, en ik was gewoon moe en kon niet wachten om weer een gewone puber te zijn. Stiekem hoopte ik dat papa weer naar Nederland zou komen om me te bevrijden…

Nadat mijn moeder was overleden en ik als eerst mijn ouderlijk huis werd uitgeknikkerd, moest ik bij een oudere broer gaan wonen. Daar werd ik het huishoudhulpje van mijn schoonzus als mijn broer aan het werk was. Ik heb het laten gebeuren, want ik wist dat niemand me nu zou komen bevrijden. Toen ik daar niet meer nodig was, moest weer bij mijn zus en schoonbroer gaan wonen, alweer werd ik huishoudhulpje. Daarna moest ik bij mijn toekomstige schoonmoeder gaan wonen, omdat niemand me in huis wilde, ook daar werd ik kindermeisje/ huishoudhulpje en moest aanhoren hoe lelijk ik was.

Toen ik eenmaal een eigen leven begon met mijn man, was ik niets anders dan een huisslaafje…mijn leven was een en al ellende.

Mijn familie die me jaren geleden alle banden met me hebben verbroken, zijn vergeten dat ik ooit voor klaar stond, dit in opdracht van mijn moeder of uit vrije wil.

Het is alsof ze aan geheugenverlies lijden, men heeft het hier nooit meer over gehad. Ik heb het allemaal maar laten gebeuren…

Tijdens mijn leven in India, pakte Dev me op enig moment vast en zei ‘jij gaat nooit, maar dan ook nooit meer bediende zijn van wie dan ook. Is dat begrepen?’ ach, de dingen lopen niet altijd zoals je dat zelf wilt, maar dat lees je in mijn boek.

Met liefde

Lolita Soedamah