Hoe ging het verder… …na ‘Mishandeling Hindostaanse Vrouw’  14 

Kinderen worden gedrogeerd 

 Een bedelaar die op de weg leeft

Ik was thuis in India, ik had het geluk gevonden in India…mijn leven was perfect. Alleen stoorde ik me aan de vele bedelaars. Overal waar ik ging stonden bedelende mensen, ze wezen naar hun maag en zeiden ‘ik heb honger, geef me wat geld om eten te kopen.’ Mijn maag draaide om bij het zien van de bedelaars. Je moet je voorstellen, het waren niet een paar maar ontelbaar. Bij iedere stoplicht renden of hinkend de bedelaars richting de auto’s in de hoop dat iemand hen wat geld gaf. Ik gaf aan iedere bedelaar wat geld, als je een bedelaar wat geld gaf stonden er plots twintig of dertig om je heen…dit was best wel beangstigend. Dev zei altijd ‘geef de bedelaars geen geld.’ Ik werd dan opstandig en zei ‘India telt zoveel miljonairs, inclusief jij en toch wordt er niets gedaan aan armoede. Weet je hoeveel kinderen van de honger sterven? Jullie moeten je schamen.’ Dev reageerde nooit als ik weer eens een keer over bedelaars sprak. Ik voelde me een soort vrijheidsstrijder die opkwam voor de bedelaars. Helaas, ik kwam niet verder dan klagen.

Wat me het meest aangreep waren de jonge moeders die met een slapend kind op hun arm aan het bedelen waren. Later kreeg ik te horen dat veel kinderen in slaap werden gehouden om iets zieliger over te komen. De kinderen werd drugs toegediend, en vaak waren de kinderen niet van de vrouw, maar waren het geleende kinderen of kinderen die waren ontvoerd. Soms maakt men de kinderen kreupel.

Ik zal proberen mijn observaties, ervaringen en onderzoeken zo goed mogelijk te beschrijven.

In Mumbai heb je de zogenaamde bedelaars bende. Alle geld dat wordt verdiend door de bedelaars moet worden afgestaan aan de bende waarbij ze zijn aangesloten. De bedelaars krijgen een kleine commissie. Het is big business. Om grof geld te kunnen verdienen worden zelfs ledematen van mensen eraf gehakt zodat het publiek medelijden heeft en hen meer geld geeft. Hele jonge kinderen worden gedrogeerd, zo worden ze in slaap gehouden en gaat een zielig uitziende dame met ze langs de auto’s om geld te bedelen voor voeding voor haar kind. Op treinstations worden met enige regelmaat kinderen ontvoerd, om vervolgens te worden klaargestoomd als bedelaar. Het was voor mij erg confronterend om hele jonge kinderen te zien bedelen in de hete zon. Het frappante, als je een bedelaar eten aanbied dan lopen ze meteen weg. Nee, ze willen geen eten maar geld. Ik ben een keer heel boos geweest op een bedelaarster die met een kind op haar arm bij me kwam en zei ‘mijn kind heeft de hele dag niets gegeten. Geef me wat geld om eten te kopen voor mijn kind.’ Ik had net boodschappen gedaan, en pakte wat fruit uit mijn tas en gaf het kind eentje en de moeder de rest. De moeder gaf me al het fruit terug en zei ‘ik wil geld.’ Ik ontplofte en zei ‘waag het niet fruit uit de handen van het kind te grissen. Ik zal de politie bellen.’ Ik gaf het kind fruit, deze begon het fruit op te peuzelen. Ik zei tegen de bedelaarster ‘ik kom iedere dag hier om fruit te kopen, en zal jouw kind ook iedere dag fruit geven. Als je het in je hoofd haalt om het fruit van het kind af te pakken dan krijg je met mij te maken. Heb je begrepen!!’ De volgende dag toen ik weer fruit ging kopen was de bedelaarster verdwenen, ik heb haar nooit meer teruggezien. Waarschijnlijk was ze van locatie veranderd.

Ik heb een keer meegemaakt dat een groep kinderen om water gingen bedelen. Bij het verlaten van een supermarkt, stonden een paar kinderen om me heen en zeiden ‘madam, geef ons water.’ Ik was verrast, maar ondernam meteen actie. Ik riep de chauffeur en vroeg hem een aantal flessen mineraalwater die ik net had gekocht, uit te delen onder de kinderen. In de auto vertelde de chauffeur me dat Mumbai rijk was aan rivieren, en toch was er water tekort voor de armen. Op mijn vraag hoe dat kon, zei hij ‘madam, er wonen veel mensen langs de rivieren. Al het afval gooien ze in de rivieren, en vies toiletwater stroomt ook de rivieren in.

De rivieren in Mumbai produceren een verstikkende stank door alle rotzooi die erin wordt gegooid. De huishoudens waar er geen toiletten zijn, die mensen gaan met hun bil richting het water zitten en laten hun poepje in het water plonzen, daarna wassen hun billen en klaar is kees. Stroomafwaarts staan een paar dames hun kleren te wassen of te badderen. Beeld je in wat langs deze dames komt langsgedreven?

Nu we toch in de sferen van de poepjes zitten, wil ik meer vertellen over de ongewone gewoonten van de arme Indiërs.

Mijn eerste verblijf in Ahmedabad (Gujurat), het was een hotel met river view. Prachtig hotel en prachtig uitzicht. Ik kon de hele dag bij het raam zitten en naar buiten staren. Op een ochtend was ik heel vroeg wakker en besloot met een kopje thee bij het raam te gaan zitten…lekker genieten van het uitzicht. Het was een drukte van jewelste bij de rivier, allemaal mensen die met een fles water liepen. Omdat de oever van de rivier best wel ver was, kon ik niet goed zien wat de mensen deden. Groepen vrouwen die bij elkaar zaten, en weer groepen mannen die bij elkaar zaten. Ach, ik genoot bij het zien hoe mensen zo hecht met elkaar waren. In de vroege ochtend lekker met elkaar praten…zo schattig. Dev werd wakker, en vroeg wat ik aan het doen was. Ik zei ‘kom kijken hoe gezellig de mensen bij de oever van de rivier met elkaar aan het praten zijn.’ Dev kwam kijken, en zei ‘ja, ja…gezellig hoor. Wil je ook daar gaan zitten?’ ik zei ‘nou, ik zou graag willen weten waar ze het over hebben op de vroege ochtend.’ Dev moest hard lachen en zei ‘vergeet je fles water niet als je met de mensen bij de oever van de rivier gaat zitten kletsen.’ Ik riep ‘ja, ze hebben allemaal een fles bij zich.’ Dev moest nog harder lachen, ik snapte er niets van en zei ‘heb ik iets verkeerds gezegd? Waarom lach je steeds uit?’ Dev kwam naar me toe, pakte me bij mijn gezicht en zei ‘dombo, kijk goed wat al die mensen aan het doen zijn.’ Ik keek, keek nog een keer goed, en zei ‘wacht even…je gaat me niet vertellen dat het waar is wat ik nu zie.’ Dev zei ‘helemaal waar wat je nu ziet.’ De mensen die zo gezellig naast elkaar zaten, waren een ochtendhoopje aan het deponeren op de oever van de rivier, dit onder het genot van een gezellige conversatie. Ohhh, wat was ik dom dat ik dit niet meteen door had.

Waar ik me ook enorm aan ergerde was het uitspugen van rode paankauwsels op straat. Paan wordt gemaakt van Betelblad, gevuld met kruiden. De liefhebbers kauwen hierop en spugen rode kauwsels tegen de muren, op straat, tegen de bussen, bij de stations…overal kon je vlekken van paan spuugsel tegenkomen…bah, bah, bah. De overheid bedacht een truc om het uitspugen van paankauwsels te tegen te gaan. Overal in Mumbai waren op de muren foto’s van Goden aangebracht. Een Indiër zal nooit op een van hun Goden spugen, dat is oneerbiedig. Op die manier werd het charmanter om op straat te lopen. Je moet je voorstellen, mensen lopen op straat, een bus komt langs hen gereden…plots vliegen er klodders rode paankauwsels uit de bus, richting de voetgangers…bah, bah, bah.

De ergernis waar ik het nu over zal hebben, komt van de Indiase vrouwen. Ieder jaar vasten de Hindoe-vrouwen in India, deze dag heet ‘Karva chauth. Dit is een romantische Noord-Indiase festival die wordt gevierd op de vierde dag na Purnima (volle maan). De vrouwen eten de hele dag niets, als de maan tevoorschijn komt rennen alle vrouwen naar het dakterras om de maan door een zeef te zien, daarna draaien de vrouwen de zeef richting manlief, die hen daarna de eerste hap eten in de mond schuift. Ik heb deze verering nooit kunnen begrijpen, waarom vereren vrouwen hun echtgenoot dat ze voor hem de hele dag vasten, zodat hem een lang leven beschoren is. Mijn mening hierover is nog steeds, de vrouw zet zichzelf altijd in een onderdanige positie. Ik ga verder geen mening geven hierover, maar afkeuren doe ik wel. Sommige tradities gaan me echt te ver.

In India heb ik alle feestdagen afgezworen, geen van hen had meerwaarde in mijn leven. Met Kerstmis was Dev altijd bij me. Diwali (lichtjesfeest) vierde ik niet meer, wel heeft Dev het ooit in zijn hoofd gehaald een Diwali sfeer in mijn appartement te creëren. Hij maakte een mooie Rangoli (tekeningen met geometrische patronen), dit volgens het Hindoeïsme. Over het algemeen maken vrouwen Rangoli, maar die dag maakte Dev een hele mooie. Ik was erg verrast en kuste hem voor het maken van een mooie kunststuk op de vloer. Dev wilde me zijn cultuur leren kennen, en ik stond daar open voor.

Iedere dag was een nieuwe beleving in India.

Iedere dag was een nieuw avontuur in India.

Geen dag was hetzelfde.

Met liefde

Lolita Soedamah