Hoe ging het verder… …na ‘Mishandeling Hindostaanse Vrouw’  12

Bij het signeren van mijn eerste boek ´mama, voor jou´

Mijn leven in India zat in een lift die alleen maar omhoog ging, af en toe ging het een etage lager maar daar kon ik mee leven.

Ik werkte als freelance en inhouse vertaler, ging vaak met Dev op zakenreis, woonde in een prachtige wijk in Mumbai, maar er was nog iets waar ik me bezighield…schrijven.

Ik voelde af en toe de behoefte om met iemand te praten over mijn verleden. Ik wilde het delen maar ik kende maar weinig mensen in Mumbai.

Dev wist alles over mijn verleden, en toch miste ik mijn vriendinnen in Nederland om even uit te huilen. Soms had ik heimwee naar Nederland, niet om er te wonen, maar om er gewoon even te zijn. Mijn leven in India was geweldig en zonder zorgen, maar anders. Dit was het punt waarop ik besloot om een soort dagboek bij te houden. Ik kocht een groot notebook en pennen, en begon met schijven. Ik had nooit gedacht een boek te zullen schrijven, maar dat ik schrijf heeft een geschiedenis.

Ik was zestien jaar, mijn moeder en ik zaten aan de keukentafel te praten over haar leven. Plots keek mijn moeder me heel doortastend aan en zei ‘ik wil dat jij een boek over mijn leven schrijft.’ Ik keek haar aan en zei ‘ma, hoe moet ik een boek over jouw leven schrijven. Bij wie moet ik informatie vragen over je?’ Mama noemde een paar namen die ik allang weer vergeten ben, omdat ik nooit de ambitie heb gehad om schrijfster te worden. Ik vond me zelf te dom. Ik weet dat het ook de wens van mijn moeder was om een keer naar India te gaan. Helaas is het haar nooit gelukt. Mama stierf toen ze net achtenveertig jaar was.

Iedere dag schreef ik over mijn verleden in het grote blauwe boek. Ik voelde helemaal geen emoties bij het schrijven, dus dacht ik helemaal over mijn verleden heen was. Nadat ik het verhaal over mijn leven als mishandelde vrouw in het grote blauwe boek had geschreven, besloot ik het te lezen. Bij het lezen dacht ik ‘nee, nee, het is alsof ik de vrouw in het verhaal niet ken. Het voelde allemaal zo afstandelijk, en er zat geen emotie in mijn verhaal.’ Ik besloot een ander grote blauwe boek te kopen en ging weer aan de slag met schrijven over mijn verleden als mishandelde vrouw. Bij het lezen van poging twee, voelde ik weer geen emoties. Wie was die vrouw waarover ik had geschreven? Ik heb het verhaal over mijn verleden als mishandelde vrouw in totaal vier keer opnieuw geschreven…de vijfde poging.

Bij het lezen van mijn vijfde poging, zat ik te huilen…de emoties waren goed verwoord in het grote blauwe boek. Ik vertelde aan Dev wat ik had geschreven, en hij zei ‘waarom publiceer je het niet?’ ik zei ‘Dev, dat kan toch niet. Ik ben veel te dom om een boek te schrijven.’ Dev keek me verbaasd aan en zei ‘wie heeft je wijs gemaakt dat je dom bent? Zoek een uitgever en publiceer je boek. Ik zal je helpen.’ Ik, een boek publiceren, dat kon toch niet. De domme Lolita had niet genoeg hersens om en boek te schrijven, laat staan publiceren. Als ik aan mijn familie zou vertellen dat ik een boek over mijn leven zou publiceren, dan zouden ze me ronduit uitlachen. Het pakte anders uit…

Ik vond een uitgever die interesse had in mijn boek, ze vonden mijn verhaal heel sterk. Het proces om mijn boek ‘Mishandeling Hindostaanse Vrouw’ werd in gang gezet. Ik werkte dag en nacht om mijn boek in goede orde te laten publiceren. Aangezien ik geen schrijfster was, noch een bekend persoon, moest ik de publiciteit zelf regelen. Ik had het idee dat geen enkele media mijn boek zou willen promoten, ik kreeg als antwoord ‘laat weten wanneer uw boek zal worden gepubliceerd.’ Na maanden struggelen om de kaft, voorwoord, nawoord, correcties in orde te maken, was dan eindelijk de dag daar dat ik het eerste exemplaar van mijn boek ‘Mishandeling Hindostaanse Vrouw’ in ontvangst mocht nemen. Ik voelde mijn hart in mijn keel kloppen toen ik de verpakking van het eerste exemplaar openmaakte. Dev stond naast me, ik keek naar het boek alsof het mijn baby was die net het daglicht had mogen zien. Ik begon te huilen, Dev pakte me vast en zei ‘you did it, Soedamah. I’m very proud of you.’ Samen hebben we enige minuten staan kijken naar mijn boek, terwijl Dev me heel zachtjes op mijn wang kuste. Hij zei ‘ik wil je vanaf nu alleen zien huilen van geluk.’ Ik pakte hem vaste en zei ‘dank je wel, zonder jou van dit nooit gelukt.’

Nadat mijn boek de wereld in werd gegooid, werd ik overspoeld met interviews. Radio, televisie, krant…ze waren er allemaal. In Suriname en Nederland werd mijn boek een succes, vooral onder de vrouwen. In die tijd werd ik geleefd, bij ieder bezoek aan Nederland stonden verscheidene interviews en lezingen gepland. Iedereen wilde weten wie de Indiase man was, ik hield stil over Dev. Mijn privéleven wilde ik buiten de media houden, niemand mocht weten wie Dev was. Er stond me nog een verrassing te wachten…mijn familie.

Ik was in Nederland voor de presentatie van mijn boek, een plaatselijk krant van het dorp waar ik jaren had gewoond, vroeg me om een interview. Niets vermoedend ging ik op een zondagmorgen op bezoek bij mijn oudste broer. Eenmaal in zijn huis, gaf hij me mijn donder ‘hoe ik het in mijn hoofd haalde om de Hindostaanse gemeenschap te schande te zetten.’ Ik was verbaasd, want ik had mijn familie op de hoogte gebracht dat ik een boek over mijn leven had geschreven, en dat ik alles naar waarheid zou vertellen in dat boek. Van een andere broer kreeg ik te horen dat hij me voor de Hindoeraad zou slepen om aan alle Hindoes in Nederland mijn excuses aan te bieden voor het schrijven van zo een walgelijk boek. Een van mijn zussen dreigde naar de rechter te stappen om het boek tegen te houden. Ik wist niet wat me overkwam ‘Is dit mijn familie? Zijn dit de mensen die met dezelfde normen en waarden als ik zijn opgegroeid?’ Mijn broers en zussen waren niet meer de mensen met wie ik was opgegroeid, het waren vreemden voor me.

Mijn boek ‘Mishandeling Hindostaanse Vrouw’ heeft ervoor gezorgd dat ik uit de familie werd gegooid. Jaren zijn er de verschrikkelijkste verhalen over me verteld in de familie. Volgens mijn familie zit ik in de prostitutie, ik ben gek, ik voer rituelen uit op begraafplaatsen…en vel meer. Wat duidelijk was, mijn familie wilde dat ik stopte met schrijven. Ik heb gekozen om te blijven schrijven, de belofte aan mijn moeder.

Ik heb twee wensen van mijn moeder vervuld, ik heb in India gewoond en ik ben schrijfster geworden. Bij het signeren van mijn eerste boek, moest ik aan mijn mama denken en zei ‘mam, dit is voor jou.’

Mijn boek werd een succes, mijn leven zat in een stijgende lijn en ik was gelukkig.

Dev was af en toe heel onzeker, dit zorgde voor wat onrust in ons relatie. Dev zei ooit ‘als ik niet bij je ben, slaap ik bijna niet. Ik word gek als mannen naar je kijken. Ik ben altijd een gentleman geweest, maar soms wil ik het uitgillen hoe jaloers ik word als mannen naar je kijken.’ Ik vroeg aan Dev of hij me vertrouwde, en hij zei ‘ik vertrouw jou, maar niet al die mannen die soms als vliegen om je heen staan en aandacht van je willen.’ Ik pakte hem vast en zei ‘wat andere mannen ook denken en willen van me, jij bent het allerliefste in mijn leven. Ik wil je nooit meer kwijt…weet je Dev, we zullen samen heel oud worden.’ Dev zei ‘ik gun je al het geluk van de wereld. Ik gun je succes, maar ik word zo onrustig als je uit mijn vizier bent.’ Ik zei ‘gekkie, ik hou van je.’

Dev, mijn rots in de branding, mijn mentor, mijn beste vriend, en mijn geliefde…alles klopte met Dev in mijn leven.

Het leven van Dev en ik was nooit saai, ook al snakten we allebei naar een saai en rustig leven. Veel reizen, veel zakendiners, veel hotels. Ik kreeg het drukker met vertalen, drukker met mijn baan als meereizend tolk. Terwijl ik dit allemaal aan het schrijven ben, komt er een herinnering naar boven uit de tijd dat ik dans- en acteerlessen gaf. Ik had samen met een jongeman die achtergronddanser was in de Bollywoodfilms, een dansschool geopend. Aangezien hij veel contacten had binnen de filmindustrie van Mumbai, gingen de zaken redelijk goed. Ik kon Dev was heel blij voor me, maar wilde nooit over mijn dansschool praten. Hij had wel aangegeven de jongeman te willen ontmoeten met wie ik de dansschool runde. In die tijd kreeg ik steeds meer werk als vertaler, maar ik weigerde en Dev werd soms heel boos op me. Ik zei iedere keer tegen hem ‘ik ben niet geboren om vertaler te worden, ik ben geboren om te dansen. Ik had eindelijk mijn droom waargemaakt om een eigen dansschool te hebben, en dit zou ik met niet laten afpakken. Dev hield vol dat ik met vertalen veel meer geld kon verdienen dan met de dansschool. Ik vertikte zijn advies te nemen en volgde mijn eigen weg. Dev, de meest geduldige man in mijn leven…ik was vergeten hoe machtig hij was.

Ik wilde even naar Nederland, even bij mijn kinderen zijn. De jongeman die samen met me de dansschool beheerde, verzekerde me dat alles goed zou lopen tijdens mijn afwezigheid. Op het moment van mijn vertrek was er een bedrag van bijna duizend euro in de kas, hiermee moest de jongeman de huur en andere vasten lasten betalen. Ik vroeg aan Dev om af en toe een oogje in het zeil te houden, en er voor zorgen dat mijn dansschool er nog stond als ik terug was in Mumbai. Als ik weer in Nederland was, bracht ik veel tijd door met mijn kinderen en vriendinnen. Ik vertelde vol trots over mijn dansschool en ze zagen allemaal hoe gelukkig ik was…ik kreeg de verrassing van mijn leven eenmaal terug in Mumbai.

Nadat ik terug was in Mumbai, belde ik meteen naar de jongeman. Ik kreeg geen gehoor, alsof het nummer niet meer bestond. Ik ging naar de dansschool, er zaten grote sloten op. Ik was verbaasd en dacht ‘wat raar, wat is er toch gebeurd?’ Ik belde Dev op en vertelde hem dat ik de jongeman niet kon bereiken en mijn dansschool was gesloten. Ik snapte er niets van…hoe kan dit, wat is er gebeurd? Dev bleef rustig en zei dat alles goed komt. Ik zei ‘Dev, niet alleen is de jongeman telefonisch niet te bereiken, mijn dansschool die gesloten, ook was al mijn geld verdwenen. Ik wilde heel hard wegrennen naar Nederland, hoe kon dit gebeuren. Ik had de jongeman vertrouwd en hij had me belazerd. Ik klaagde bij Dev over mijn verdwenen geld, en hij zei ‘ach, het is kruimeltjes geld. Vergeet het.’ Ik zei ‘voor jou is het kruimeltjes geld, voor mij is het een groot bedrag.’ Dev zei ‘dan krijg je het geld van mij.’ Toen Dev dat tegen me zei, kreeg ik een zwaar gevoel in mijn onderbuik ‘zou Dev hier iets mee te maken hebben? Hij wilde dat ik vertaler werd, dat ik de dansschool moest vergeten. Heel voorzichtig vroeg ik aan Dev of hij mijn dansschool heeft laten sluiten en de jongeman van de aardbodem heeft laten verdwijnen. Dev begon te lachen en zei ‘denk je dat ik me zou verlagen om zo een armoedige dansschool te laten sluiten? Ik win er niets mee, en ik wil alleen winnen als ik stappen onderneem.’ Ik gebon te huilen en zei ‘wat moet ik nu doen, het heeft geen zin meer om in India te blijven. Wat moet ik nu doen?’ Dev had de oplossing, en zei ‘bel Laxminarayan op en zeg dat je als vertaler voor hem wilt werken.’ Ik keek Dev verbaasd aan en zei ‘meen je dat echt? Wil je echt dat ik vertaler word?’ Dev zei ‘ik wil niets, ik probeer je alleen maar te helpen.’ Ik belde Laxminarayan op en vertelde hem voortaan als zijn vaste vertaler te willen werken. Natuurlijk was Laxminarayan blij en zei ‘madam, ik hoop dat we nog heel lang zullen samenwerken.’ Met een brok in mijn keel zei ik ‘ik hoop het ook, sir.’ Ik liet al het dansen, acteren en mijn andere creatieve bezigheden voor wat het was. Ik stortte me volledig op het vertalen. Dev was blij, en ik genoot steeds meer van het vertalen en tolken. Mijn werk werd mijn passie, en bedankte Dev dat hij me op andere gedachte had gebracht. Dev zei ‘luister Soedamah, dansen kun je alsnog, maar je moet wat vastigheid hebben wat betreft inkomen.’ Dev en ik hebben nooit meer over mijn dansschool gesproken…totdat.

Ik had een rijk leven gekregen door al het vertaalwerk en tolken en ging iedere week naar de Mall om mezelf te trakteren op iets leuks. Het was op een zondag, ik stapte uit de auto en liep de trap op van de Mall toen ik de schrik van mijn leven kreeg. De jongeman met wie ik de dansschool beheerde, zat op een van de trede te bedelen. Toen hij me zag stond hij op en zei ‘het spijt me, het spijt me echt.’ Ik keek hem aan en zei ‘het is goed, maar zorg dat je me nooit meer aanspreek als je tegenkom…begrepen!’ De jongeman zei ´ik was gedwongen om te doen wat ik heb gedaan, vraag aan Dev.´ Ik keek hem aan en zei ´spreek me nooit meer aan, anders zal ik ervoor zorgen dat je ergens verdwijnt waar men je nooit meer terugvindt.´ Later dacht ik na over wat de jongeman had gezegd, en wist nu zeker dat Dev dit allemaal had gedaan. Wat moest ik doen? Dev confronteren was geen optie, dit zou voor problemen zorgen en kon ik misschien de verdwijning van iemand op mijn geweten hebben…dat wilde ik niet.

Ik heb alles achter me gelaten om me volledig te concentreren op mijn beroep als tolk/vertaler. Al het andere was niet meer relevant in mijn leven. Het was misschien niet netjes van Dev om mijn dansschool te sluiten, het heeft wel gemaakt dat ik nog steeds een veelgevraagd vertaler ben.

Soms moet je de dingen niet belangrijker maken dan ze zijn, dit kan je leven tot stilstand brengen.

Met liefde

Lolita Soedamah