Te lelijk voor deze wereld…

Zoals je naar jezelf kijkt, zo kijkt de wereld naar je…

Recentelijk vond ik een foto van toen ik negentien jaar was. Ik schrok toen ik de foto zag ‘was ik dit?’

Herinneringen kwamen bovendrijven bij het zien van de foto. Negentien jaar, en ik zag eruit als een vrouw van boven de vijftig. Toen de foto werd genomen was mijn moeder een jaar overleden. Wat kan een mensenleven drastisch veranderen in een jaar tijd. Van een onbezorgde puber, naar een vrouw van negentien die eruit zag als een vrouw van boven de vijftig.

Ik pakte een foto van zoals ik er nu uitzie en vergeleek…wowww…ik had medelijden met de vrouw op de foto. Was ik dat? Nee…dat kan niet.

Ik was negentien, mijn moeder verloren, uit ouderlijk huis gezet door mijn broer en zijn vrouw, en zwanger van de man die me drieëntwintig jaar heeft mishandeld.

Als kind wist ik dat ik niet moeders mooiste was, maar dat maakte niet uit. Mijn ouders hebben me nooit het gevoel gegeven dat ik een lelijk eendje was. Het waren mensen buiten ons gezin die graag vertelden hoe lelijk ik was. Ach, ik had ook alle ingrediënten om lelijk te zijn. Ik was dik, heel donker van kleur, en niet de allerbeste leerling op school. Mijn favoriete vakken op school waren taal en geschiedenis. Als Hindostaans meisje hoorde je een lichte lichaamstint te hebben, en slank…nou, dat was ik echt niet.

Pas nadat ik trouwde werd me weer duidelijk dat ik niet voldeed aan het schoonheidsbeeld van Hindostanen. Mijn toenmalige echtgenoot zei wel eens ‘je bent te lelijk voor deze wereld.’ Ik werd een onderdanige echtgenote, deed alles voor mijn man in de hoop dat hij bij me zou blijven.

Soms ging ik op een streng dieet, dan voelde ik me on top of the world. Helaas duurde mijn gevoel van ‘on top of the world’ niet lang, want binnen korte tijd zaten de kilo’s er weer aan, met tien kilo extra. Zoals mijn hele leven, vanaf de dood van mijn moeder, als een jojo hoogte- en diepte punten kende, zo kende mijn gewicht dat ook.

Het jojo-effect was een deel van mijn leven geworden, dus genoot ik extra van de hoogtepunten in mijn leven.

Mijn man sleurde me nogal eens een keer aan mijn haren naar de badkamer. Ik moest dan in de spiegel kijken, waarop hij zei ‘kijk hoe lelijk je bent. Je ziet eruit als een varken.’ Als ik me probeerde los te rukken uit zijn klauwen, kreeg ik een vuistslag recht in mijn gezicht. Hij pakte me dan bij de haren vast en dwong me te zeggen ‘ik ben lelijk, ik lijk op een varken.’ Als ik weigerde zijn woorden te herhalen, bleef hij net zo lang met zijn vuisten te slaan tot ik in elkaar zakte. Hij greep me dan bij de keel en zei ‘zeg dat je lelijk bent, zeg dat je op een varken lijkt…zeg het.’ Heel zachtjes herhaalde ik zijn woorden, dan gaf hij me een flinke trap in mijn rug en liep weg.

Ik ging steeds minder naar mezelf kijken in de spiegel. Ik voelde me een nutteloos persoon. Ik was het niet waard om te leven. Als ik een keer in de spiegel durfde te kijken, dan walgde ik van mezelf ‘wat een vies mens, zo dik en zo lelijk…bah’

De ommezwaai kwam in 2003 toen ik naar India vluchtte.

Een Indiase zakenman pakte me bij mijn hand, trok me naar de badkamer, en zei ‘kijk in de spiegel.’ Ik weigerde. Hij pakte mijn hoofd vast en liet me naar mezelf kijken in de spiegel, en zei ‘kijk hoe mooi je bent. Ik ben verliefd op deze mooie vrouw. Ik ben dankbaar dat deze mooie vrouw in mijn leven is, en ik zal er alles aan doen om haar te behouden in mijn leven.’ Ik keek hem aan, keek in spiegel…plots zag ik iets wat ik nog nooit had gezien…een hele mooie vrouw. Ik keek de zakenman aan, met tranen in mijn ogen zei ik ‘ik ben een mooie vrouw…IK BEN EEN MOOIE VROUW!!!’

Vanaf 2003 schenk ik heel veel aandacht aan drie belangrijke aspecten van me:

MIND, BODY, SOUL…

Ik ben helemaal verliefd op de vrouw die ik iedere morgen in de spiegel zie, vaak bewonder ik haar…wat een mooie vrouw.

De man die me heeft mishandeld, die me te lelijk voor deze wereld vond, die me liever dood wilde…

Deze beul slaapt nu met kleren van me die ik achterliet toen ik vluchtte naar India. Hoe ik dit weet?

Ik kwam hem een tijd geleden tegen, hij keek me van top tot teen aan. Hij deed zijn jas een beetje open en zei ‘kijk, ik loop nog steeds rond met jouw sjaal om mijn nek. Ik slaap nog steeds met jouw kleren naast me in bed.’ Ik zei niets, maar dacht ‘oh mijn goede genade, dit klinkt als horror. Bah!!!’

De boodschap die hij op dat moment aan me gaf, was duidelijk…’hij leeft in het verleden, ik ben verder gegaan met mijn leven.’

Deze man zal nooit meer deel uitmaken van mijn leven…

Zoals je naar jezelf kijkt, zo kijkt de wereld naar je…

Met liefde

Lolita Soedamah